Lib. Cap. Par.

  1       I,    6,  34|     divitiaeque faciebant; et ipse fortunam benigno adloquio, comitate
  2       I,    7,  39|      caritate atque honore fuisse; fortunam matris, quod, capta patria
  3      II,    2,   7|       audire iussis consul laudare fortunam collegae, quod liberata
  4      IV,    2,  15|      fuisse Maelium similem causae fortunam; vim parantem ne iudicio
  5      IV,    4,  25|        deletae sint imminere Veiis fortunam. Interim Romae principes
  6      IV,    5,  41|        credere quam populi Romani; fortunam noctemque omnia erroris
  7      IV,    5,  42|     innoxium, in quo nihil praeter fortunam reprehendi posset, vexaret,
  8      IV,    6,  55|         tribuni, sibi plebique eam fortunam oblatam memorantes. Tres
  9       V,    2,  11|            exercitum viderint, non fortunam aut quemquam deorum sed
 10       V,    3,  17|          deberent; nunc iam pro se fortunam suam illis negare. Maxima
 11       V,    4,  24|      praeferret sineretque maiorem fortunam captis esse Veiis quam incolumibus
 12      VI,    4,  23|            praesentis dimicationis fortunam ulla res praeterquam unius
 13      VI,    4,  24|        pugna, quod miserrimum est, fortunam cum omnibus, infamiam solus
 14     VII,    3,  19|            ceteraque oppida eandem fortunam habuissent, ni universa
 15     VII,    5,  34|          cum ira in hos magis, qui fortunam gerendae rei eripuerant,
 16     VII,    5,  35|       eandem quae duxit huc sequar fortunam. Quibus haec salutaria videntur,
 17     VII,    6, 37b|           accito, certamine ultimo fortunam experiri statuit. Ab Suessula
 18    VIII,    2,  11|           esse, ceteram pro victis fortunam et illos gerere; funesta
 19    VIII,    5,  29|          sed eventus docuit fortes fortunam iuvare. bellum ex auctoritate
 20    VIII,    5,  31|            esset; malle, si mutare fortunam posset, apud Samnites quam
 21      IX,    1,   4|           ne victi quidem ac capti fortunam fateri scirent, inermes
 22      IX,    4,  17|   incremento rerum, nondum alteram fortunam expertus, decessit. Ut alios
 23      IX,    4,  18|       homine, [et] duces cum duce, fortunam cum fortuna confers? quot
 24      IX,    6,  27|     ducentis viris, dissimilem ibi fortunam invenit, Romanos loco pulsos,
 25      IX,    8,  41|        defectionem Paeligni eandem fortunam habuerunt. Decio quoque,
 26       X,    2,  13|        vigorem remanere eundem, et fortunam ipsam vereri, ne cui deorum
 27       X,    5,  43|       temptaverunt extremam pugnae fortunam; deinde abiectis armis ad
 28       X,    5,  45|        Etruscorum propediem eandem fortunam quam Samnitium fore. Segnius
 29     XXI,    1,  10|             Utrum hostem an vos an fortunam utriusque populi ignoratis?
 30     XXI,    5,  41|     virtusque fuerit, talem deinde fortunam illius urbis ac Romani imperii
 31     XXI,    5,  45|           popularium mutatum secum fortunam esse vellent. Servis quoque
 32     XXI,    6,  53|      crederet, adesse gerendae rei fortunam haud diffidebat. Cuius ne
 33    XXII,    4,  25|         bono imperatore haud magni fortunam momenti esse, mentem rationemque
 34    XXII,    4,  27|       enituisse. ergo secuturum se fortunam suam, si dictator in cunctatione
 35    XXII,    4,  27|      haudquaquam id placere: omnia fortunam eam habitura quamcumque
 36    XXII,    4,  29|       Fabio victum. Ita per variam fortunam diei maiore parte exacta
 37    XXII,    8,  60|        ante secundam horam, nullam fortunam certaminis experti, tradiderunt
 38   XXIII,    2,  16|            motus in urbe oreretur, fortunam pugnae experiri statuit.
 39   XXIII,    5,  33|       victoria cum Poenis erat, ad fortunam inclinavit legatosque ad
 40   XXIII,    6,  43|           inter Capuae ac Nuceriae fortunam interesset ipsos prope in
 41    XXIV,    2,  14|        animadversurum; suam cuique fortunam in manu esse. libertatis
 42    XXIV,    4,  26|        exsilium viri habere; neque fortunam suam eandem vivo Hieronymo
 43    XXIV,    4,  31|       haberent; omnem se cum illis fortunam subituros. inter hoc conloquium
 44    XXIV,    4,  34|            tanto impetu coepta res fortunam, nisi unus homo Syracusis
 45     XXV,    1,   1|       secundae adversaeque res non fortunam magis quam animos hominum,
 46     XXV,    2,  10|            ad omnem adeundam simul fortunam persecuti fuerant. ibi Hannibal
 47     XXV,    6, 27b|         flarent, perpulit tamen ut fortunam navalis certaminis experiri
 48     XXV,    6,  28|            mala urgerent, negarunt fortunam accusandam esse quod in
 49     XXV,    6,  29|          moenia, nullam recusandam fortunam quae imposita a vobis fuerit.
 50    XXVI,    2,   7|         Campanis bene gerendae rei fortunam daturos esse. una ea cura
 51    XXVI,    2,  11|         modo mentem non dari, modo fortunam. minuere etiam spem eius
 52    XXVI,    2,  12|    conferundoque cum hoste castra, fortunam temptando. in hanc sententiam
 53    XXVI,    3,  18|          maxime paenitebat; quidam fortunam etiam domus horrebant nomenque
 54    XXVI,    6,  34|            deum atque exsecrabilem fortunam suam incusabant.~ ~35.
 55    XXVI,    7,  41|     nominis - sustinuisse labantem fortunam populi Romani, nunc eosdem
 56   XXVII,    3,  14|          nec bonam nec malam ferre fortunam possit. seu vicit, ferociter
 57   XXVII,    8,  51|         ictus luctu, adgnoscere se fortunam Carthaginis fertur dixisse;
 58  XXVIII,    2,   7|           accusans quod tantae rei fortunam ex oculis prope raptam amisisset.
 59  XXVIII,    2,   8|          elusisse celeritatem suam fortunam; in concilio autem dissimulans
 60  XXVIII,    2,   8|        Oritanorum atque Opuntiorum fortunam mallent, ab Chalcide Oreum
 61  XXVIII,    3,  12|         res quadam ex parte eandem fortunam, quadam longe disparem habebant;
 62  XXVIII,    6,  34|       poenas expetiturum. utramque fortunam expertis permittere sese
 63  XXVIII,    8,  39|          ut optabilem ex miserrima fortunam haberemus, P. et Cn. Cornelii
 64  XXVIII,    8,  42|            populi Romani imperator fortunam publicam et maiestatem imperii,
 65    XXIX,    1,   3|            animos incessit: tantum fortunam mutasse ut qui modo ipsi
 66    XXIX,    2,   8|     senatus aequum censuisset, eam fortunam habituros. illud satis scire,
 67    XXIX,    6,  30|  praeoptantes exsilio modicam domi fortunam, omnia ne id fieret Carthaginiensibus
 68     XXX,    5,  30|  erudierunt ut rationem sequi quam fortunam malim: tuam et adulescentiam
 69     XXX,    5,  30|            cohibendo efferentem se fortunam quanto altius elatus erat,
 70     XXX,    5,  31|   decernendum esse habendamque eam fortunam quam di dedissent.~ ~
 71     XXX,    7,  42|         raro simul hominibus bonam fortunam bonamque mentem dari; populum
 72    XXXI,    4,  31|         pro merito cuique erga nos fortunam esse. an Campanorum poenae,
 73    XXXI,    4,  31|           experiundam adversus nos fortunam belli incitemus. haec pro
 74    XXXI,    5,  38|            est mirum temptasse eum fortunam, quod fama erat Pleuratum
 75   XXXIV,    4,  37|           sperare iubentes, fortes fortunam adiuvare aiebant. his vocibus
 76    XXXV,    2,  13|          Romanis sociis quamcumque fortunam subire quam solum aut imperium
 77    XXXV,    4,  37|            erant, nequaquam eandem fortunam qua Demetrias per Eurylochum
 78    XXXV,    5,  43|            quam eorum qui genus ac fortunam suam animis non aequant,
 79   XXXVI,    1,   7|          populum, ut meam utramque fortunam taceam, patrum certe aetate
 80   XXXVI,    2,   8|            itaque qui ad id tempus fortunam esset habiturus in consilio,
 81   XXXVI,    3,  16| subsistendum Heracleae ad utramque fortunam, ut, sive victus ab consule
 82  XXXVII,    2,   7|  complorantis inutili lamentatione fortunam gentis ad spem revocavit
 83  XXXVII,    4,  26|    temptandam omni modo certaminis fortunam misso, ipse copias ad Notium
 84  XXXVII,    5,  36|       ignoras, minus miror, cum te fortunam eius, a quo venis, ignorare
 85  XXXVII,    7,  54|         reges habeant; Graeci suam fortunam, vestros animos gerunt.
 86 XXXVIII,    3,  28|            dedere Romanis an belli fortunam experiri mallent. Metus
 87 XXXVIII,    6,  58|      quidem ita gestum esse, ut ne fortunam quidem quisquam criminari
 88   XXXIX,    4,  40|        quocumque loco natus esset, fortunam sibi ipse facturus fuisse
 89      XL,    3,  27|     differendum ratus, quin per se fortunam temptaret, priusquam hostes
 90      XL,    4,  56|           censebat. 'quando in eam fortunam veni,' inquit 'Antigone,
 91    XLII,    1,   5|          nullius liberae civitatis fortunam secum mutatam vellent. contra
 92    XLII,    3,  29|            consilia autem in omnem fortunam ita disposita habebat: si
 93    XLII,    4,  50|       dignitate ac maiestate omnem fortunam expertum esse.~ ~51.
 94    XLII,    4,  52|    Macedoniae possessione certamen fortunam indixisse. cum patre suo
 95    XLII,    5,  59|         plurimos belli socios, qui fortunam sequerentur, si bellare
 96    XLIV,    3,  31|       prima successerant prospere, fortunam totius rei principia secuturam
 97    XLIV,    3,  31|             ab rege rex, ut in eam fortunam recideret.~ ~32.
 98     XLV,    1,   3|      damnosum ipsis Romanis esset. fortunam populi Romani bene fecisse,
 99     XLV,    1,   4|         omnem stultitia ignorantis fortunam suam exemit. itaque, quamquam
100     XLV,    1,   6|        filiumque Octavio tradidit, fortunam deosque, quorum <in> templo
101     XLV,    4,  41|         debeo, animo privatam meam fortunam. profectus ex Italia classem
102     XLV,    4,  41|    sentiret. itaque defunctam esse fortunam publicam mea tam insigni