Lib. Cap. Par.

 1       I,    2,   6|        parvam Albam, parvum Lavinium prae ea urbe quae conderetur
 2       I,    3,  7b|           prope Tiberim fluvium, qua prae se armentum agens nando
 3       I,    5,  23|              te dubito, Tulle, eadem prae te ferre; sed si vera potius
 4       I,    5,  26|      Horatius ibat, trigemina spolia prae se gerens; cui soror virgo,
 5       I,    5,  29|            defixit omnium animos, ut prae metu obliti quid relinquerent,
 6       I,    9,  59|           extractum, manantem cruore prae se tenens, "Per hunc" inquit "
 7      II,    2,  13|           dicere id facinus esse, et prae se ferre quemadmodum si
 8      II,    2,  14|          crevisse principio quam hic prae se ferat titulus bona hostiliter
 9      II,    3,  27|           decretum exaudiri consulis prae strepitu et clamore poterat,
10     III,    2,  18|          vicemque consulis provolat. Prae ardore impetuque tantae
11     III,    4, 26b|         pretium est audire qui omnia prae divitiis humana spernunt
12     III,    6,  46|         postquam omissis rebus aliis prae cura unius nemo adibat,
13     III,    9,  64|           tribunis plebi creatis cum prae studiis aperte petentium
14     III,    9,  66|             postquam inulti, praedam prae se agentes, retro ad Corbionem
15      IV,    5,  40|          matres ac coniuges, oblitae prae gaudio decoris, obviam agmini
16      IV,    5,  40|             corpore atque animo, vix prae gaudio compotes, effusae.
17      IV,    5,  41|           tumulum quem ipse tenuerat prae multitudine hostium credere
18       V,    2,  13|         multi ante portas caesi, dum prae metu, ne simul Romanus inrumperet,
19       V,    6,  41|              voltus gravitasque oris prae se ferebat simillimos dis.
20       V,    6,  45|            congregato agmine praedam prae se agentes, et castra cernebant
21      VI,    5,  40|             orationem tribunorum cum prae indignitate rerum stupor
22     VII,    1,   5|           quae adactus est verba; et prae se deinde tulit ea vi subactum
23     VII,    3,  19|    comitiorum curam publicave studia prae privatis incommodis plebs
24    VIII,    5,  27|             iniuriae magis quam doli prae se ferret, concitati homines
25    VIII,    5,  30|          laetis aliis victoria parta prae se ferret iram tristitiamque.
26    VIII,    5,  33|              per praeconem temptato, prae strepitu ac tumultu [cum]
27      IX,    1,   6|     responsum,] non hiscere quemquam prae metu potuisse, tamquam ferentibus
28      IX,    3,  13|        praetorium concursum est, ita prae clamore poscentium pugnam
29      IX,    3,  14|          quae, suarum impotens rerum prae domesticis seditionibus
30      IX,    8,  40|        Etruriae amicitiam petentibus prae se Romam ad senatum missis
31       X,    2,  13|              refici non liceret. vix prae strepitu audita lex est
32       X,    3,  20|        armati, pars addere gradum ac prae se agere praedam, pars stare
33       X,    3,  28|     sollemnes precationes adiecisset prae se agere sese formidinem
34     XXI,    6,  56|            flumine interclusus neque prae imbri satis decernere possent
35     XXI,    6,  56|            quia iam moveri nequibant prae lassitudine ac volneribus,
36    XXII,    1,   3|             si ad convellendum manus prae metu obtorpuerit". Incedere
37    XXII,    1,   5|         ferme periculi esse. Ceterum prae strepitu ac tumultu nec
38    XXII,    1,   6|           neque scire nec perspicere prae caligine poterant. Inclinata
39   XXIII,    1,   1|             poterat disposuit, alios prae se actam praedam ex agris
40   XXIII,    4,  29|             cornua elephantis quoque prae se actis deservere. Et Hasdrubal
41     XXV,    4,  16|           peterent; qui eam victimam prae se ad inferos misisset,
42    XXVI,    3,  21|       triumphavit; inde ovans multam prae se praedam in urbem intulit.
43    XXVI,    7,  44|             scalas iubet. ipse trium prae se iuvenum validorum scutis
44   XXVII,    6,  29|             vix lecticae agitationem prae gravitate volnerum patiens,
45   XXVII,    7,  34|        capilloque et barba promissa, prae se ferens in voltu habituque
46   XXVII,    8,  50|              vix ut compotes mentium prae gaudio essent celebratum
47  XXVIII,    1,   3|            non scalas ferre ad muros prae incidentibus telis facile
48  XXVIII,    1,   3|         oppido sese eiecerunt, scuta prae se tenentes ne tela procul
49  XXVIII,    1,   4|           ingentem turbam captivorum prae se agentes fecerunt. Scipio
50  XXVIII,    4,  18|            eum congresso coram visum prae se ferebat quam bello rebus
51  XXVIII,    4,  20|         postremi sublevantes eos qui prae se irent, in summum evadunt.
52  XXVIII,    7,  35|          ipse iuvenis specimen animi prae se ferret. fide data acceptaque
53  XXVIII,    7,  36|            adnantes navibus, incerto prae tenebris quid aut peterent
54  XXVIII,    7,  38|            est ingressus, argentique prae se in aerarium tulit quattuordecim
55  XXVIII,    8,  42|         huius belli esse, quippe qui prae te feras eam tibi causam
56  XXVIII,    8,  45|           esses quaesivi, quippe cum prae te feras temptare te magis
57    XXIX,    6,  28|              vias, sed pecora quoque prae se agrestes agebant, ut
58     XXX,    5,  28|          captos ex caede imperatorum prae se ferre posset Hannibal.
59     XXX,    6,  32|             metum neque manere in ea prae insita animis perfidia potuissent.
60    XXXI,    3,  24|              humanive iuris quicquam prae impotenti ira est servatum.~ ~
61   XXXII,    3,  17|         hastas ingentis longitudinis prae se Macedones obiecissent,
62   XXXII,    3,  21|           stat urbium Euboeae spolia prae se ferens, consulem legionesque
63   XXXII,    3,  22|          adprobantibus relationem ac prae se ferentibus quid decreturi
64   XXXII,    4,  25|             tantummodo, cum proiecto prae se clipeo staret, in praesidio
65  XXXIII,    3,  27|           urbem est ingressus. tulit prae se auri mille et quingenta
66  XXXIII,    5,  46|          magis quam ordinem iudicum, prae quorum superbia atque opibus
67   XXXIV,    2,  15|             erat, revehitur et signa prae se ferri plenoque gradu
68   XXXIV,    3,  32|        mediocria; sed quid ista sunt prae iis quae a te tuisque cotidie
69   XXXIV,    5,  52|              rerum captarum quam suo prae se acto venerunt. postquam
70   XXXVI,    3,  18|          prope alterum vallum hastis prae se obiectis fecerunt. et
71   XXXVI,    3,  21|            ingressus; argenti bigati prae se tulit centum triginta
72  XXXVII,    2,  11|       ferreis multum conceptum ignem prae se portabant. Erythraeae
73  XXXVII,    4,  29|            quisque noscere aut adire prae tumultu poterat; trepidatumque
74  XXXVII,    4,  30|           hostibus fuere, quae ignes prae se portabant, et quod unum
75 XXXVIII,    2,  18|           ferre atque agere possint, prae se agentis portantisque
76 XXXVIII,    2,  21|             leni gradu ducuntur, ita prae se habentium scuta, ut missilia
77 XXXVIII,    3,  33|            causa passuros. Silentium prae metu ceterorum fuit; quos
78   XXXIX,    1,   8|       audebantur. occulebat vim quod prae ululatibus tympanorumque
79   XXXIX,    3,  35|      colloquio ita digressi sunt, ut prae se ferrent nihil eorum sibi
80   XXXIX,    5,  49|            portant, vix sibimet ipsi prae necopinato gaudio credentes;
81   XXXIX,    5,  53|      insignem Philippi similitudinem prae se ferre. ad hoc Romanos
82      XL,    2,  22|        deinde in tam opacum iter, ut prae densitate arborum immissorumque
83    XLII,    1,  10|             pro fratre deprecabatur, prae se ferens, si quid decernerent,
84    XLIV,    1,   4|          ipse equites impedimentaque prae se habens cum legionibus
85    XLIV,    3,  33|      excitetque ad arma alios. scuto prae se erecto stare galeatos;
86     XLV,    1,   7| miserabiliorem eum faceret. progredi prae turba occurrentium ad spectaculum
87     XLV,    2,  22|        vestra esse, quia iusta sint, prae vobis fertis, nec tam exitu
88     XLV,    4,  39|       censetis?" curru ei cessuri et prae pudore videntur insignia
89     XLV,    4,  40|              senecta ipsa maiestatem prae se ferens; <post> currum