Lib. Cap. Par.

 1       I,    3,   8|         erat munirent. Deinde ne vana urbis magnitudo esset, adiciendae
 2       I,    5,  23|      aspernatus Tullus, tamen si vana adferantur in aciem educit.~
 3       I,    9,  51|      gladiis deprehensis, cetera vana existimaturi. Ubi est eo
 4       I,    9,  54|          ad fallendum instructis vana adcresceret fides, dux ad
 5      II,    1,   4|    aliter qui credituros eos non vana ab legatis super rebus tantis
 6      II,    5,  42|    quoque anno cum tribunis est. Vana lex vanique legis auctores
 7     III,    3,  20|         tribuni, eludentes velut vana dicta, persequi quaerendo
 8     III,    3,  21|        fuit. 'Mirer' inquit, 'si vana vestra, patres conscripti,
 9      IV,    3,  20|       est. Sed, ut ego arbitror, vana versare in omnes opiniones
10      IV,    5,  37|    militaris cedendum esse. Haud vana attulere; sed nec perinde
11      IV,    5,  41|     militariter gravis, non suis vana laudibus, non crimine alieno
12      IV,    6,  46|        se hostis ad vallum, spes vana expugnandi castra eo traxisset,
13      VI,    3,  12|       hostium excipere. ubi illi vana iniecerint missilia et effusi
14      VI,    3,  14|        omisso discrimine vera an vana iaceret, thesauros Gallici
15     VII,    2,  10|   exsultatio armorumque agitatio vana sed pectus animorum iraeque
16     VII,    2, 17a|         ac tribuni puerorum ritu vana miracula paventes inridebant
17     VII,    4,  23|       non tamquam ex aequo missa vana, quod plerumque fit, caderent
18    VIII,    1,  8a|          istud virtutis deceptum vana imagine decoris in te movet;
19    VIII,    5,  27| Tarentini cum rem Palaepolitanam vana spe auxilii aliquamdiu sustinuissent,
20      IX,    4,  17|      nihil aliud quam bene ausus vana contemnere, incruentus devicit.
21      IX,    5,  24|       percontantes doceret, haud vana adferre, perpulit prope
22      IX,    8,  45|     potuisse: nunc, quando verba vana ad id locorum fuerint, rebus
23       X,    2,  16|          auroque redemptum, haud vana iactantes, memorent. Nihil
24       X,    3,  29|      corpus velut alienata mente vana in cassum iactare tela;
25       X,    5,  39|      praesenti hostium apparatu, vana magis specie quam efficaci
26     XXI,    1,  10|        auditique sunt, ea quoque vana atque inrita legatio fuit.
27    XXII,    6,  39|   steteris, si te neque collegae vana gloria neque tua falsa infamia
28   XXIII,    2,  12|       laetitia luxuriet nobis ac vana evadat. Quae tamen nunc
29   XXIII,    6,  42|       quo quemque trahit quamvis vana praedae spes. Numidarum
30    XXIV,    3,  20|    nuntium litterasve mitterent, vana promissa se temere secutum
31    XXIV,    4,  31|    conciliarent. expertique quam vana aut levi aura mobile volgus
32    XXIV,    4,  32|   deterrendo, postremo, ut omnia vana erant, obliti maiestatis
33     XXV,    5,  23|      subinde spes, postquam haec vana evaserat, excepit. Damippus
34    XXVI,    2,   9|    discursu hominum adfingentium vana auditis totam urbem concitat.
35   XXVII,    1,   1|        adfirmabat. neque ea spes vana fuit. nam cum comminus acie
36   XXVII,    4, 15b|  consulem detulit. quae cum haud vana cogitatio visa esset pro
37  XXVIII,    2,   6|      principumque, quae fluxa et vana apud Oreum fuerat, stabile
38  XXVIII,    5,  25|         sua ipsi insignia et pro vana imagine imperii quod gererent
39    XXIX,    2,   6|   incertum unde accidisset omnia vana augente nocturno tumultu
40    XXIX,    5,  23|          regi societatis et quam vana et mutabilia barbarorum
41     XXX,    2,  10|   superabant; ex rostratis Poeni vana pleraque, utpote supino
42  XXXIII,    4,  31|       carpebant: litteras inanes vana specie libertatis adumbratas
43  XXXIII,    5,  44|    traicisse et, nisi avertisset vana spes ex vaniore rumore orta
44   XXXIV,    2,  12|        ostentandam censet: saepe vana pro veris, maxime in bello,
45   XXXIV,    4,  40|     Romanorum; dein cum ea velut vana et sine effectu nihil proficeret,
46    XXXV,    4,  31|  impositum remitti, inter cetera vana allatum erat Demetriadem
47    XXXV,    5,  49|      quas non haberent, inflasse vana spe atque inflatos esse. '
48   XXXVI,    3,  15|          petisse. tunc Aetolorum vana promissa incusare et Thoantem,
49   XXXVI,    4,  29|    veniens implevit expectatione vana multitudinem, terra marique
50   XXXVI,    5,  41|    Antiochus pacem sibi ipse spe vana facere. in Asia et de ipsa
51  XXXVII,    2,  11| audirentur, animus errore et spe vana praeoccupatus fecit. Polyxenidas
52  XXXVII,    6,  42|                          Ceterum vana illa res verae mox cladis
53  XXXVII,    6,  48|         mea opinione sit nec pro vana praetermissa. ~ ~49.
54   XXXIX,    3,  37|         apud dominos. nam si non vana illa vox praeconis fuit,
55      XL,    1,   8|     praeceptorum, quae vereor ne vana surdis auribus cecinerim.
56      XL,    1,  12|           si illa, separata hac, vana accusatio erat invidiamque
57    XLII,    1,  13|      mare tantum traiecissem, ut vana ad vos adferendo fidem abrogarem
58    XLII,    3, 43a|      ducem, cum Perseus, ni spes vana pacis occaecasset consilia,
59    XLII,    5,  62|        uteretur potius, quam spe vana evectus in casum inrevocabilem