Lib. Cap. Par.

 1      II,    3,  29|          et strepitu. Tandem cum irae resedissent, exprobrantibus
 2      II,    3,  32|   corporis seditio similis esset irae plebis in patres, flexisse
 3      II,    4,  38|         sedulo audientes secunda irae verba, et per eos multitudinem
 4      II,    5,  56|    concilium dimitterent; darent irae spatium; non vim suam illis
 5     III,    6,  40|        Horatio cum decemviri nec irae nec ignoscendi modum reperirent
 6     III,    6, 48a|          haec intonuisset plenus irae, multitudo ipsa se sua sponte
 7     III,    7,  53|  licentiae ad impugnandos alios. Irae vestrae magis ignoscendum
 8      IV,    1,  7a|          ut postmodo gaudeant se irae moderatos, sciantque patribus
 9      IV,    2,  12|     criminando inde et obiciendo irae populi frumentarios, acerba
10      IV,    4,  25|         ex libris placandae deum irae avertendaeque a populo pestis
11      IV,    4,  30|          quam patrio colerentur. Irae adversus Veientes in insequentem
12      IV,    6,  49|          magis adducor ut credam irae causam exercitui fuisse,
13      IV,    6,  50|   suppliciis. Postremo cum modum irae nullum faceret, ad vociferationem
14      IV,    6,  53|    plebis ac militum in consulem irae. Itaque cum ex senatus consulto
15       V,    4,  25|       similes conatus verecundia irae obstabat. Camillus identidem
16      VI,    4,  21|         crimini subiecti piacula irae Romanorum dederentur, avertissent
17      VI,    5,  38|       agmine patriciorum, plenus irae minarumque consedisset atque
18     VII,    1,   2|    fuerat - inter alia caelestis irae placamina instituti dicuntur;
19     VII,    1,   3|       aspernantibusque placamina irae, terrorem ingentem fecit.
20     VII,    1,   7|        hortante legato et plenis irae atque indignitatis militum
21     VII,    5,  30|        nos veniunt. An, si ultio irae haec et non occasio cupiditatis
22    VIII,    1,   6|       placuit averruncandae deum irae victimas caedi; simul ut,
23    VIII,    2,   9|     missus piaculum omnis deorum irae qui pestem ab suis aversam
24    VIII,    5,  32|       posterum diem differret et irae suae spatium et consilio
25    VIII,    5,  33|          in praesentia moderatum irae esse ne quid de collega
26    VIII,    6, 37b|      belli venire. memoriam eius irae Tusculanis in poenae tam
27      IX,    2,  10|        se cruciatibus et hostium irae offerre piaculaque pro populo
28      IX,    3,  14|         interpellatam dulcedinem irae confestim oratio habita
29      IX,    3,  14|   milites laetarique obviam itum irae suae esse ac fateri omnia
30      IX,    5,  22|    equitum plenus maeroris atque irae trucidavit, nec multum afuit
31       X,    5,  39|         respersus, ancipiti deum irae devotus, hinc foederum cum
32    XXII,    2,   9|     consule esse quaeque piacula irae deum essent ipsos deos consulendos
33   XXIII,    1,   3|           sed ante omnia ita vos irae indulgere oportet, ut potiorem
34    XXIV,    4,  31|       Epicydes atque Hippocrates irae multitudinis obviam issent,
35    XXIV,    6,  45|         vendendique; ceterum, ut irae magis quam avaritiae datum
36     XXV,    1,   6|          ne qua placandae civium irae, ne qua denique bene moriendi
37     XXV,    6,  31|        Romana fuerant. cum multa irae, multa avaritiae foeda exempla
38    XXVI,    2,  13|          pericula pati --: illud irae atque odii <inexpiabilis>
39   XXVII,    7,  40|        proditum est plenum adhuc irae in cives M. Livium ad bellum
40  XXVIII,    4,  20|      admissum erat et aliquantum irae lenierat voluntaria deditio.~ ~
41  XXVIII,    5,  25|    percontantes magis quae causa irae consternationisque subitae
42  XXVIII,    5,  25|        ut imperatoris vel iustae irae vel non desperandae clementiae
43    XXIX,    2,   9|       rediit. Pleminius impotens irae, neglectam ab Scipione et
44    XXIX,    4,  22|  senescente invidia molliebantur irae; et ipsa deformitas Plemini
45    XXXI,    3,  26|          ira <erat> satiata quam irae exercendae materia deerat,
46  XXXIII,    3,  20|        animum posset, temperavit irae et legatos se Rhodum missurum
47   XXXVI,    1,   6| profectus est, causas in speciem irae adversus Romanos eas, quas
48   XXXVI,    4,  29|       pace fuissent, illo impetu irae concitari potuerint ad bellum.
49   XXXVI,    5,  35|      inquit 'vestra facit, ut et irae meae et orationi temperem.
50  XXXVII,    7,  54|     cupiditati, quod iustissimae irae vestrae negastis. Rhodii <
51 XXXVIII,    3,  33|          orta, cum accenderentur irae, ferocissimi exulum impetum
52      XL,    4,  37|         pontifex maximus piacula irae deum conquirere iussus,
53      XL,    4,  56|     velut ab incendio flagrantis irae, dum Philippus viveret,
54    XLII,    4,  54|         hostis faciunt; quae cum irae magis inconsultae quam verae