Liber, Caput
1 I, VI | licere nescire, quamquam vis oratoris professioque ipsa bene dicendi
2 I, VIII | sic enim statuo, perfecti oratoris moderatione et sapientia
3 I, XI | maximarum rerum scientia? Sin oratoris nihil vis esse nisi composite,
4 I, XI | ornatus vero ipse verborum oratoris putandus est; et, si Plato
5 I, XII | nescit maximam vim exsistere oratoris in hominum mentibus vel
6 I, XII | adsumet; hoc enim est proprium oratoris, quod saepe iam dixi, oratio
7 I, XIV | istas ipsas artis velit, ad oratoris ei confugiendum est facultatem.
8 I, XIV | artificio disertum quam oratoris fuisse; nec, si huic M.
9 I, XV | quis universam et propriam oratoris vim definire complectique
10 I, XV | tertium vero, quod semper oratoris fuit, nisi tenebimus, nihil
11 I, XVII | quae ego vellem non esse oratoris, concederes et ea ipsa nescio
12 I, XVII | comites ac ministratrices oratoris esse diceres.
13 I, XVII | inquit "me non de mea, sed de oratoris facultate dixisse; quid
14 I, XVIII | de officio et de ratione oratoris disputabat.
15 I, XIX | caput enim esse arbitrabatur oratoris, ut et ipse eis, apud quos
16 I, XXIII | comprehensis, non mihi videtur ars oratoris esse ulla; sunt enim varia
17 I, XXVI | dignum re, dignum nomine oratoris, dignum hominum auribus
18 I, XXVII | Roscius," aut "crudior fuit"; oratoris peccatum, si quod est animadversum,
19 I, XXX | imponitis neque ex me de oratoris arte, sed de hac mea, quantulacumque
20 I, XXXI | 138] primum oratoris officium esse dicere ad
21 I, XXXI | 142] cumque esset omnis oratoris vis ac facultas in quinque
22 I, XXXVI | prudentia sciebam inesse; in oratoris vero instrumento tam lautam
23 I, XXXVI | narrare Mucium - non modo oratoris nomine sed ne foro quidem
24 I, XLIII | quam Scaevola non putat oratoris esse propriam, sed cuiusdam
25 I, XLVI | tam caduceo quam nomine oratoris ornatus incolumis vel inter
26 I, XLIX | scientiam comprehendere uno oratoris officio ac nomine; atque
27 I, XLIX | vero mihi noster visus est oratoris facultatem non illius artis
28 I, XLIX | vindicari a te, Crasse, quod eam oratoris propriam esse dicas, iam,
29 I, L | quadam varietate, sit boni oratoris multa auribus accepisse,
30 I, LI | restinguere, cum eo maxime vis oratoris magnitudoque cernatur, nisi
31 I, LI | valde probent ingenium, oratoris sapientiam admirentur, se
32 I, LII | auctoribus, quorum tu praecepta oratoris facultate complecteris?
33 I, LVII | hastas acceperit, ipse eas oratoris lacertis viribusque torquebit.
34 I, LX | Quamquam, quoniam multa ad oratoris similitudinem ab uno artifice
35 I, LXI | omnia consecutus, tamen ab oratoris proprio officio atque munere
36 I, LXII | quibusdam finibus totum oratoris munus circumdedisti, hoc
37 I, LXII | de officiis praeceptisque oratoris quaesita sunt; sed opinor
38 II, VII | rerum est, quae sciuntur; oratoris autem omnis actio opinionibus,
39 II, VIII | Neque ulla non propria oratoris res est, quae quidem ornate
40 II, IX | vetustatis, qua voce alia nisi oratoris immortalitati commendatur?
41 II, X | ille in Trinummo: ita vim oratoris cum exprimere subtiliter
42 II, XII | eloquentiam laudarem, dixi oratoris esse, neque habent suum
43 II, XII | inquit Antonius "qualis oratoris et quanti hominis in dicendo
44 II, XIV | usus, et qui illum impetum oratoris non habeat, vehemens fortasse
45 II, XV | videtisne, quantum munus sit oratoris historia? Haud scio an flumine
46 II, XV | 66] si enim est oratoris, quaecumque res infinite
47 II, XVII | longe maximum; in quibus vis oratoris plerumque ab imperitis exitu
48 II, XXVII | disputatione et in argumentatione oratoris conlocata est;
49 II, XXVII | videre; alterum est, in quo oratoris vis illa divina virtusque
50 II, XXXI | dixi, nihil pertinet ad oratoris locos Opimi persona, nihil
51 II, XXXVII | arbitror, imminuit enim et oratoris auctoritatem et orationis
52 II, XLII | 181] nam si ego omnem vim oratoris in argumentis et in re ipsa
53 II, XLIII | dicendi, ut quasi mores oratoris effingat oratio; genere
54 II, XLIV | iudices ad id, quod utilitas oratoris feret, accommodatam; facilius
55 II, XLV | tam ad comprehendendam vim oratoris parata, quae possit incendi,
56 II, LIII | qua asperitas contentionis oratoris ipsius humanitate conditur,
57 II, LVIII | unde sit; tertium, sitne oratoris risum velle movere; quartum,
58 II, LVIII | tertium veniam, est plane oratoris movere risum; vel quod ipsa
59 II, LXXIV | mementote, non me de perfecti oratoris divinitate quadam loqui,
60 II, LXXIV | nihil solet, quam quod ex oratoris dicto aliquo aut responso
61 II, LXXVI | est vel maxime proprium oratoris prudentiae. Multa enim occurrunt
62 II, LXXXIII | autem ut, quia maxima quasi oratoris scaena videatur contionis
63 II, LXXXV | si laudationes essent in oratoris officio, quod nemo negat,
64 II, LXXXVIII| rerum memoria propria est oratoris; eam singulis personis bene
65 II, XC | tecum, ut ipse instrumentum oratoris exponeret, tibi eius distinctionem
66 III, XIX | praeclaram et eximiam speciem oratoris perfecti et pulcritudinem
67 III, XXI | hesterni et hodierni diei totum oratoris munus explicemus, dum modo
68 III, XXV | diuturna. Atque eo citius in oratoris aut in poetae cincinnis
69 III, XXVII | plurimum, eaque una laus oratoris est [et] propria maxime.
70 III, XXVIII | arte tradenda nominant et oratoris esse dicunt; sed neque vim
71 III, XXIX | ornate dicere propriumne sit oratoris an id etiam aliquis praeterea
72 III, XXXI | cavillantur aut aliquid de oratoris arte paucis praecipiunt
73 III, XXXVII | igitur est [verbis] illa laus oratoris, ut abiecta atque obsoleta
74 III, LII | puto, ne quid esse aliud oratoris putetis, quod quidem sit
|