Liber, Caput

 1        I,   V     |         quos hominum generi rerum natura tribuit, penitus pernoscendi,
 2        I, VIII    |        unum, qui id, quod omnibus natura sit datum, vel solus vel
 3        I,  XI     |       morum, iuris scientia neque natura hominum incognita ac moribus
 4        I,  XV     |          res inciderit, in qua de natura, de vitiis hominum, de cupiditatibus,
 5        I, XVIII   |         ornate et graviter aut de natura rerum aut de humanis rebus
 6        I, XXI     |         tamen in re positum atque natura:
 7        I, XXVII   |    intellegerent ei, quos usus ac natura docuisset, non numquam summis
 8        I, XXVIII  |           permulta, quae orator a natura nisi haberet, non multum
 9        I, XXIX    |     videor audisse; quae quibus a natura minora data sunt, tamen
10        I, XXIX    |    adsecutus es), quoniam, quae a natura expetenda sunt, ea dicis
11        I, XLIV    |        rei tanta est vis ac tanta natura, ut Ithacam illam in asperrimis
12        I, XLVI    |          antistes, cuius cum ipsa natura magnam homini facultatem
13        I,   L     |           interdictum aut a rerum natura aut a lege aliqua atque
14        I,  LI     |          homine nobis opus est et natura usuque callido, qui sagaciter
15       II,  XI     |     habuit, principio dixit: quae natura aut fortuna darentur hominibus,
16       II, XIV     |          ob causam ambulem, fieri natura tamen, ut colorer, sic,
17       II,  XV     |            de cuiusque vita atque natura;
18       II, XVI     |         sensu hominis communi, in natura, in moribus, comprehendenda
19       II, XVII    |           ac multo etiam maius de natura deorum quam de hominum litibus
20       II, XXI     |       magnificum atque praeclarum natura ipsa ducebat sed ea non
21       II, XXIII   |       neminem imitentur et suapte natura, quod velint, sine cuiusquam
22       II, XXIX    |        dicat, ut ei nihil neque a natura denegatum neque a doctrina
23       II, XXXI    |           non omnia, quae sunt in natura rerum, celeriter animo comprehendenti
24       II, XXXVIII |           ex re sua sumi vi atque natura aut adsumi foris? [Ex] sua
25       II, XXXVIII |        foris neque haerent in rei natura, conliguntur.
26       II, XLIV    |      etiam consuetudo valentis et natura corporis cognoscenda est,
27       II, XLIV    |        excitanda, nihil adiuvante natura. Sed tantam vim habet illa,
28       II, XLVI    |           et fallaciis; ipsa enim natura orationis eius, quae suscipitur
29       II, LIV     | festivitatis ars non desideretur (natura enim fingit homines et creat
30       II, LVII    |           ducamur sed ut ea, quae natura, quae studio, quae exercitatione
31       II,  LX     |     aliquam haberemus! Sed domina natura est. ~
32       II, LXIV    |        cum aliud est exspectatum. Natura enim nos, ut ante dixi,
33       II, LXIX    |   dicuntur; tum enim non sal, sed natura ridetur; in quo, ut mihi
34       II, LXXI    |        iocose volet dicere, quasi natura quadam apta ad haec genera
35       II, LXXVI   |       duplex; altera, quam adfert natura causarum, altera, quae oratorum
36       II, LXXVI   |        ita peroremus, hoc dicendi natura ipsa praescribit;
37       II, LXXVIII |  postulatur! Nihil est denique in natura rerum omnium, quod se universum
38       II, LXXVIII |   acerrime, lenioribus principiis natura ipsa praetexuit.
39       II, LXXXI   |      reprehendas, idcirco haec et natura et utilitate et tractatione
40       II, LXXXIII |          videatur contionis esse, natura ipsa ad ornatius dicendi
41       II, LXXXVIII|   obscurari etiam id, quod per se natura tenere potuisset: vidi enim
42      III,  VI     |             23] nam sive de caeli natura loquitur sive de terrae,
43      III, VII     |                              VII] Natura nulla est, ut mihi videtur,
44      III, VIII    |        dicendum instructissimus a natura esse videatur. ~
45      III,  IX     |         videndum, quo sua quemque natura maxime ferre videatur. Etenim
46      III,  IX     |           utroque, quod utriusque natura pateretur. ~
47      III, XXII    |         copiam; quem quidem antea natura rebar ita dicere, ut mihi
48      III, XXII    |          necesse est; vis enim et natura rei, nisi perfecta ante
49      III, XXIV    |          enim et lingua nostra et natura rerum veterem illam excellentemque
50      III, XXV     |         sensus in nimia voluptate natura, non mente satiantur; in
51      III, XXX     |   convertunt, ut ei, qui audiant, natura et genere et universa re
52      III, XXXI    |    puerili et flagret studio et a natura adiuvetur et in universorum
53      III, XXXI    |     orationis ornamenta sine duce natura ipsa, si modo est exercitata,
54      III, XXXII   |         temporibus illis etiam de natura rerum et disseruit et scripsit.
55      III, XXXV    |    dicendum quoque non repugnante natura dedissent, eloquentia praestitisse.
56      III,  XL     |           Nihil est enim in rerum natura, cuius nos non in aliis
57      III, XLV     |          rebus incredibiliter hoc natura est ipsa fabricata, sic
58      III, XLVII   |  Aristoteles, Catule, vester, qui natura tamen incurrunt ipsi in
59      III, XLVIII  |        quod hominum auribus vocem natura modulatur ipsa? Quod fieri,
60      III,   L     |           quorum intellegentiam a natura minus habent instrumenti,
61      III,   L     |           rerum quemquam funditus natura esse voluit expertem.
62      III,  LI     |         iudicando. Ars enim cum a natura profecta sit, nisi natura
63      III,  LI     |         natura profecta sit, nisi natura moveat ac delectet, nihil
64      III, LVII    |        motus animi suum quendam a natura habet vultum et sonum et
65      III, LIX     |          esse debet; oculos autem natura nobis, ut equo aut leoni
66      III, LIX     |     actionis, inest quaedam vis a natura data; qua re etiam hac imperiti,
67      III, LXI     |          isti adulescenti neque a natura neque a doctrina deesse