Liber, Caput

 1        I,   X    |     Galbam memoria teneo divinum hominem in dicendo et M. Aemilium
 2        I,  XI    |  Carneadem diligentius audierat, hominem omnium in dicendo, ut ferebant,
 3        I,  XV    |           tecum communicabit, te hominem prudentissimum et peritissimum
 4        I, XVI    |         si constat inter doctos, hominem ignarum astrologiae ornatissimis
 5        I, XVI    |    dixisse; si de rebus rusticis hominem ab agro remotissimum Nicandrum
 6        I, XVII   |         eum non egregium quendam hominem atque admirandum fore; sed
 7        I, XXIV   |             hunc autem esse unum hominem ex omnibus, quo praesente
 8        I, XXV    |      aequalem, Q. Varium, vastum hominem atque foedum, non intellegit
 9        I, XXXVII |     multis aliis rebus elegantem hominem et ornatum tum praecipue
10        I, XLIII  |         videtis equitem Romanum, hominem acutissimo omnium ingenio,
11        I, LIII   |     idemque Servium Galbam, quem hominem probe commeminisse se aiebat,
12        I, LIV    |       sic exarserunt, ut capitis hominem innocentissimum condemnarent;
13        I, LVI    |     audivit commotumque ut vidit hominem,
14       II, VII    |    audite vero, audite," inquit "hominem enim audietis de schola
15       II, XVII   |  adsumeret; deduxisti enim totum hominem in duo genera solum causarum,
16       II, XVIII  |       victore certasset, Graecum hominem, qui numquam hostem, numquam
17       II, XXVIII |          accusante Sulpicio, cum hominem seditiosum furiosumque defenderet,
18       II, XXX    |         tu mihi quamvis eruditum hominem adduxeris, quamvis acrem
19       II, XLII   |       noram, sic tamquam ignotum hominem praeteribam, tantum potest
20       II, XLVI   |        ac mirabile esse videatur hominem totiens irasci, totiens
21       II, LVIII  |      ipsum oratorem politum esse hominem significat, quod eruditum,
22       II, LXVII  |        Mummium cuiusvis temporis hominem esse," sic profecto se res
23       II, LXIX   |      causae dabat hospitem suum, hominem nobilem, sed admodum stultum, "
24       II, LXXVIII|         rei operam dederunt, sed hominem in primis disertum atque
25       II, LXXXVI | Simonides apud Scopam fortunatum hominem et nobilem cecinissetque
26       II, LXXXIX |     dicere? Consularem se [esse] hominem et censorium? Eadem nostra
27      III, XIV    |        oratorem tantum modo, sed hominem non putant; nemo extulit
28      III,  XX    |          et viginti nobilissimum hominem et eloquentissimum in iudicium
29      III,  LX    |       cum contionaretur, peritum hominem, qui inflaret celeriter