Liber, Caput
1 I, VII | dignitatis suae conlocarent, C. Cotta, qui [tum] tribunatum plebis
2 I, VII | tribus illis consularibus Cotta deplorata et commemorata
3 I, VIII | relaxarentur animi omnium, solebat Cotta narrare Crassum sermonem
4 I, XXII | 100] Tum Cotta "quoniam [id,] quod difficillimum
5 I, XXII | 104] Quod si te, Cotta, arbitrarer aut te, Sulpici,
6 I, XXIX | Minime vero," inquit Cotta; "nunc enim te iam exoremus
7 I, XXX | adridens "quid censes," inquit "Cotta, nisi studium et ardorem
8 I, XXX | Tum Sulpicius "o diem, Cotta, nobis" inquit "optatum!
9 I, XXXV | Tum Scaevola "quid est, Cotta?" inquit "quid tacetis?
10 I, XXXV | 163] "Ego vero" inquit Cotta "a te peto, Scaevola: -
11 I, LXII | dubitare visus est Sulpicius et Cotta, utrius oratio propius ad
12 II, III | Antonius autem inambularet cum Cotta in porticu, repente eo Q.
13 II, IV | Sulpicius familiaris meus aut Cotta plus quam ego apud te valere
14 II, VII | disserat, quemque iam dudum et Cotta et Sulpicius exspectat?"
15 II, XXIII| recte potest, Caesar et Cotta; quorum alter inusitatum
16 II, XXVII| quidem locos - vobis hoc, Cotta et Sulpici, dico - multa
17 II, XXXII| multo etiam magis ad vos, Cotta noster et Sulpici: quo modo
18 II, XC | dicere." "Ille vero" inquit Cotta "ornamenta orationis non
19 II, XC | tuam putas pertinere?" Tum Cotta ridens "possem tibi," inquit "
20 III, III | miserosque casus; ex quibus [C.] Cotta, quem ille florentem reliquerat,
21 III, IV | interfuissemus et quibus C. Cotta tantum modo locos ac sententias
22 III, V | requierunt, in primis hoc a se Cotta animadversum esse dicebat,
23 III, VIII | prope aequales Sulpicius et Cotta. Quid iam inter se dissimile?
24 III, XI | tuus, Catule, sodalis, L. Cotta, gaudere mihi videtur gravitate
25 III, XII | 46] Qua re Cotta noster, cuius tu illa lata,
26 III, XXXVI| 144] Tum Cotta "equidem," inquit "Crasse,
27 III, LV | Crasse, video," inquit Cotta "quod nota esse nobis putes,
28 III, LXI | 230] quo magis est tibi, Cotta, et tibi, Sulpici, vigilandum
|