Liber, Caput
1 I, IV | iudicare, nostrorum hominum multum ceteris hominibus omnium
2 I, VI | huic generi re quaesita et multum disputata summorum hominum
3 I, VII | quam ob causam venerant, multum inter se usque ad extremum
4 I, XXVIII| natura nisi haberet, non multum a magistro adiuvaretur,
5 I, XLIX | dicendi copia est consecutus: multum inter se distant istae facultates
6 I, LIX | 252] Quod si in gestu, qui multum oratorem adiuvat, et in
7 I, LX | sed me hercule non ita multum spati mihi habere videntur,
8 II, II | laborandum; sed cum alter non multum, quod quidem exstaret, et
9 II, XXIII | sed ne te quidem, Antoni, multum scriptitasse arbitror."
10 II, XXX | civium suorum hospes, non multum ei loci proderunt illi,
11 II, XLIII | 182] Valet igitur multum ad vincendum probari mores
12 II, XLVII | meae praesens ac sedens multum lacrimis suis adiuvaret
13 II, LIV | tamen, ut dicis, Antoni, multum in causis persaepe lepore
14 II, LVI | Antoni, utrumque adsentior et multum facetias in dicendo prodesse
15 II, LXXXIV| nos laudationibus non ita multum uti soleremus, totum hunc
16 II, LXXXVI| mihi nihil aut [quod] non multum relinquis, percommode facis
17 III, II | dicenti condoluisse sudoremque multum consecutum esse audiebamus;
18 III, II | in qua ipse florentissima multum omnibus [gloria] praestitisset. ~
19 III, IX | videmur, certe tamen ab huius multum genere distamus; quod quale
20 III, X | erit scriptis studiose et multum volutatus. ~
21 III, XVI | dissentientes inter se et multum disiunctae et dispares,
22 III, XX | vitae suae conlocarunt, multum sane in disputatione concedimus. ~
23 III, XXIV | se dicendi magistros, non multum est maius quam illud vulgare
24 III, LI | doctum et rudem, quam non multum differat in iudicando. Ars
|