Liber, Caput

 1        I, XVI   |         et perurbanus, sic sentio neminem esse in oratorum numero
 2        I, XVIII |           qui sapiens esset, esse neminem, atque ipsam eloquentiam,
 3        I,  XX   |         primum quasi dedita opera neminem scriptorem artis ne mediocriter
 4        I, XXI   |          nullos, eloquentem adhuc neminem, quod eum statuebam disertum,
 5        I, XXVIII|         quidem probaret, potuisse neminem, non quo non essent quidam
 6        I, XXIX  |                     132] ego enim neminem nec motu corporis neque
 7        I, XLVIII|   eloquare nisi ita prudenter, ut neminem nostrum paeniteat ad hunc
 8        I,  LI   |      perturbor, quod ita dixisti, neminem posse eorum mentis, qui
 9       II,   I   |          scriptionis ac temporis, neminem eloquentia non modo sine
10       II, XVIII |         Phormio deliraret vidisse neminem.
11       II, XIX   |           non sua sponte viderit, neminem posse dicere, nisi et quid
12       II, XXIII |         tamen multos videmus, qui neminem imitentur et suapte natura,
13       II, XXVIII|          adsentandi suspicionem - neminem esse oratorem paulo inlustriorem
14       II, XXVIII| dubitatione sic statuo et iudico, neminem omnium tot et tanta, quanta
15       II, XLVI  |          enim audivi poetam bonum neminem - id quod a Democrito et
16       II, LXIX  |           magnam quidem," inquit "neminem enim puto esse tam durum,
17       II, LXIX  |       istum patronum, deinde mihi neminem dederis." Movent illa etiam,
18       II, LXXIV |          tanta vis ingeni est, ut neminem nisi consulto putet, quod
19       II, LXXXVI|          illum, prodisse, vidisse neminem: hoc interim spatio conclave
20       II, LXXXIX|    comprobari, quod semper statui neminem sapientiae laudem et eloquentiae
21      III, VII   |        fuerunt, sed ita tamen, ut neminem sui velis esse dissimilem;
22      III, LIX   |           commoventur: verba enim neminem movent nisi eum, qui eiusdem