Liber, Caput

 1        I, XXIV  |  praesente ego ineptum esse me minime vellem - quem quidem nunc
 2        I, XXIX  |  maxime vitandum et de hoc uno minime est facile praecipere non
 3        I, XXIX  |     non rhetorico, loquamur." "Minime vero," inquit Cotta; "nunc
 4        I, XXXIII|      est, quod, ut vere dicam, minime facimus (est enim magni
 5        I, XLIII | acutissimo omnium ingenio, sed minime ceteris artibus eruditum,
 6        I, XLIII |        ius civile possit, quod minime plerique arbitrantur, mira
 7        I, XLIX  |        quamquam est in dicendo minime contemnendus, prudentia
 8       II,   X   |         etsi," inquit "Antoni, minime impediendus est interpellatione
 9       II, XII   |       praeceptis instruenda?" "Minime vero," inquit Catulus; "
10       II, XIII  |                           55] "Minime mirum," inquit Antonius "
11       II, XXXVII|                          156] "Minime," inquit Antonius; "ac sic
12       II, XLIX  |     altera concitationem, quae minime praeceptis artium sunt perpolitae,
13       II,  LI   |   bonos viros aut in eos, quos minime quisque debuerit, aut in
14       II,  LV   | diceret se sine causa sudare, "minime" inquit "modo enim existi
15       II, LXII  |         et cursim; aliter enim minime est liberale; tertium, oris
16       II, LXXIII|    contemnenda, contemnitis?" "Minime" inquit ille "sed Caesar
17       II, LXXV  |    aliquid mali facere homines minime malos. Quid, illud, quod
18       II, LXXVII|      reprehendo eos, qui, quae minime firma sunt, ea prima conlocant;
19       II, LXXIX |     orationem confundendum nec minime in extremam; sed tamen multa
20       II, LXXXIV|       quae ad orationis laudem minime accommodata est. Sed tamen,
21      III,  IX   |    meum dicere, propterea quod minime sibi quisque notus est et
22      III, XVIII |        65] Stoicos autem, quos minime improbo, dimitto tamen nec