Liber, Caput

 1        I, VII   |        sermonis eaque esset in homine iucunditas et tantus in
 2        I,  XV   |      cum Sex. Pompeio, erudito homine in philosophia, communicarit;
 3        I, XXIII |   cantilenam requirunt, sed ex homine omnium sapientissimo atque
 4        I, XXV   |     dicam, quae certe cum ipso homine nascuntur, linguae solutio,
 5        I, XXXI  |     Iam principio, id quod est homine ingenuo liberaliterque educato
 6        I, XXXV  |     Sulpicium impedit pudor ab homine omnium gravissimo, qui genus
 7        I,  LI   |       Crasse, quaerimus: acuto homine nobis opus est et natura
 8        I, LVI   |      earum causa fuit, quae ab homine eloquenti iuris imperito
 9       II,   I   |  quamquam saepe ex humanissimo homine patruo nostro acceperamus,
10       II,  XI   |      qui nesciat, quae sint in homine laudanda? Positis enim eis
11       II, XXXI  |     necessario a tempore atque homine ad communis rerum et generum
12       II, XXXVI |      inveniretur; a quo quidem homine iam dudum, Antoni, non aberrat
13       II,   L   |       dabant, tenuisti, te pro homine pernecessario, quaestore
14       II, LIV   |       re facilius puto esse ab homine non inurbano, quam de ipsis
15       II, LXXIV |       300] Videsne quae vis in homine acerrimi ingeni, quam potens
16       II, LXXXIV|        est igitur alia esse in homine optanda, alia laudanda:
17       II, LXXXIX|       enim dicere de tam suavi homine fastidiosius, ad hoc genus
18      III, XXIX  |         num interire virtus in homine aut num in vitium possit
19      III, XXXV  |      omnium rerum, quae essent homine erudito dignae atque eo,
20      III,  LX   | Licinio cliente tuo, litterato homine, quem servum sibi ille habuit