Liber, Caput

 1        I, III   |     disiunctum, in dicendo autem vitium vel maximum sit a vulgari
 2        I, LVIII |          quid arborum putatio ac vitium, quo tempore anni aut quo
 3       II, XIX   |      primum exponerentur, in quo vitium est, si genus ullum praetermittitur;
 4       II, LII   |        maximeque hoc est commune vitium et perpetuum, invidetur
 5       II,  LX   |           sed non numquam in hoc vitium scurrile delabitur. "Cenabo"
 6       II, LXVI  |      deformitatem aut in aliquod vitium corporis ducuntur cum similitudine
 7      III,  XI   |                    42] Est autem vitium, quod non nulli de industria
 8      III, XXIX  |      virtus in homine aut num in vitium possit convertere.
 9      III, XXXVII|        non magna laus est vitare vitium, quamquam est magnum, verum
10      III, XLIV  | efficitur coniunctione verborum, vitium est, et tamen eam coniunctionem