[LVIII]
"Atqui" inquit Iulius "non nimis liberale hospitium meum dices;
nam te in viam, simul ac perpaulum gustaris, extrudam et eiciam." [235] Ac ne diutius
vos demorer, de omni isto genere quid sentiam perbreviter exponam. De risu
quinque sunt, quae quaerantur: unum, quid sit; alterum, unde sit; tertium,
sitne oratoris risum velle movere; quartum, quatenus; quintum, quae sint genera
ridiculi. Atque illud primum, quid sit ipse risus, quo pacto
concitetur, ubi sit, quo modo exsistat atque ita repente erumpat, ut eum
cupientes tenere nequeamus, et quo modo simul latera, os, venas, oculos, vultum
occupet, viderit Democritus; neque enim ad hunc sermonem hoc pertinet, et, si
pertineret, nescire me tamen id non puderet, quod ne illi quidem scirent, qui
pollicerentur. [236] Locus autem et regio quasi ridiculi
- nam id proxime quaeritur - turpitudine et deformitate - quadam continetur;
haec enim ridentur vel sola vel maxime, quae notant et designant turpitudinem
aliquam non turpiter. Est autem, ut ad illud tertium veniam, est plane oratoris
movere risum; vel quod ipsa hilaritas benevolentiam conciliat ei, per quem
excitata est; vel quod admirantur omnes acumen uno saepe in verbo positum
maxime respondentis, non numquam etiam lacessentis; vel quod frangit
adversarium, quod impedit, quod elevat, quod deterret, quod refutat; vel quod
ipsum oratorem politum esse hominem significat, quod eruditum, quod urbanum,
maxime quod tristitiam ac severitatem mitigat et relaxat odiosasque res saepe,
quas argumentis dilui non facile est, ioco risuque dissolvit.
[237] Quatenus autem sint ridicula tractanda oratori, perquam
diligenter videndum est, quod in quarto loco quaerendi posueramus. Nam nec
insignis improbitas et scelere iuncta nec rursus miseria insignis agitata
ridetur: facinerosos [enim] maiore quadam vi quam ridiculi vulnerari volunt;
miseros inludi nolunt, nisi se forte iactant; parcendum autem maxime est
caritati hominum, ne temere in eos dicas, qui diliguntur.
|