Cap. Par.

 1    1, 3  |     igitur idque iam saepius quod eloquentiae genus probem maxime et quale
 2    2, 6  |           cur eorum qui se studio eloquentiae dediderunt spes infringatur
 3    3, 9b |         non] cadit, sic perfectae eloquentiae speciem animo videmus, effigiem
 4    4, 15 |        fuisse gnarumque, quod est eloquentiae maximum, quibus orationis
 5    5, 18 |          Antonius, cui vel primas eloquentiae patrum nostrorum tribuebat
 6    5, 18 |   videlicet in eius mente species eloquentiae, quam cernebat animo, re
 7    5, 19 | comprehensam animo quandam formam eloquentiae, cui quoniam nihil deerat,
 8    8, 24b|                   Semper oratorum eloquentiae moderatrix fuit auditorum
 9   13, 40 |        domus eius officina habita eloquentiae est. ~41.
10   14, 43 |       suscepimus, sed excellentis eloquentiae speciem et formam adumbrabimus;
11   14, 44 |     propria magis prudentiae quam eloquentiae: qua tamen in causa est
12   17, 56 |       infantes actionis dignitate eloquentiae saepe fructum tulerunt et
13   17, 56 |     potest. Volet igitur ille qui eloquentiae principatum petet et contenta
14   19, 61 |       perfecti oratoris et summae eloquentiae species exprimenda est.
15   21, 70 |  postulabit causa dicere. Sed est eloquentiae sicut reliquarum rerum fundamentum
16   28, 97 |          posse diffiderent. Huius eloquentiae est tractare animos, huius
17   31, 112|     quaerimus: rei potius, id est eloquentiae vim et naturam explicemus.
18   32, 115|                Ego eum censeo qui eloquentiae laude ducatur non esse earum
19   36, 125|           ea inciderit in qua vis eloquentiae possit expromi, tum se latius
20   40, 139|             omnis eluceat oportet eloquentiae magnitudo. ~