bold = Main text
   Liber, Caput     grey = Comment text

 1       I,       X|        quasi morbis voluit carere sapientem. 39. Cumque eas perturbationes
 2       I,     Inc|           inquisitorem decet esse sapientem. [Proximis post hunc locum
 3      II,     III|          ei, quem iudicent fuisse sapientem, probarem, si id ipsum rudes
 4      II,      IX|        veri et finem bonorum, nec sapientem posse esse, qui aut cognoscendi
 5      II,      XV|       praesertim cum ipsi dicatis sapientem in furore sustinere se ab
 6      II,    XVII|   excluditur. Quamquam totum hoc, sapientem aliquando sustinere adsensionem,
 7      II,   XVIII|        etiam concedam illum ipsum sapientem, de quo omnis hic sermo
 8      II,   XVIII|            id est peccaturum esse sapientem. Mihi porro non tam certum
 9      II,   XVIII|           etiam diu disputo, quam sapientem nihil opinari, id est, numquam
10      II,     XXI|        videris. Sed illud primum, sapientem, si adsensurus esset, etiam
11      II,     XXI|       quod tu mihi das, accepero, sapientem nihil opinari, effectum
12      II,     XXI|     opinari, effectum illud erit, sapientem adsensus omnes cohibiturum,
13      II,     XXI|           aliquid opinaturum esse sapientem. Neutrum, inquies, illorum.
14      II,    XXIV|         nulli rei adsensurum esse sapientem, nihil ad hanc controversiam
15      II,    XXXI|          percipiendi notam: eoque sapientem non adsentiri, quia possit
16      II,   XXXII|           dici adsensus sustinere sapientem: uno modo, cum hoc intelligatur,
17      II,    XXXV|         comprehendi, diceret ille sapientem interdum opinari, non repugnarem,
18      II,    XXXV|       falsum esse non posset, vel sapientem nihil opinari? Certe nemo.
19      II,   XXXVI|        Non me quidem, inquit, sed sapientem dico scire. Optime: nempe
20      II,   XXXVI|            si adigam ius iurandum sapientem, nec prius quam Archimedes
21      II,   XXXVI|          Finge aliquem nunc fieri sapientem, nondum esse, quam potissimum
22      II,  XXXVII|     Stoicus est, hunc mundum esse sapientem, habere mentem, quae et
23      II,    XLII|        autem ea ne sentire quidem sapientem, quae απαθεια nominatur.
24      II,    XLIV| quinquevirum quidem quemquam nisi sapientem? postremo, solum civem,
25      II,   XLVII|           quemquam rem ullam nisi sapientem. Et hoc quidem Zeno gestu
26      II,   XLVII|      dicebat, cuius compotem nisi sapientem esse neminem. Sed qui sapientes
27      II,  XLVIII|      percepto, id est, opinaturum sapientem existimem, sed ita, ut intellegat
28     Not,       1|       D.F. III. 35. Voluit carere sapientem: emotion being a disturbance
29     Not,       2|        placuit esse posse hominem sapientem, et tamen in hominem scientiam
30     Not,       2|           cogis auri sacra fames? Sapientem nec prius: this is the "
31     Not,       2|         adsentiuntur, etc. Mundum sapientem: for this Stoic doctrine