|
1. Pompeius profugiens cum duobus
Lentulis consularibus Sextoque filio et Favonio praetorio, quos comites ei
fortuna adgregaverat, aliis, ut Parthos, aliis, ut Africam peteret, in qua
fidelissimum partium suarum haberet regem Iubam, suadentibus, Aegyptum petere
proposuit memor beneficiorum, quae in patrem eius Ptolemaei, qui tum puero quam
iuveni propior regnabat Alexandriae, contulerat.
2.
Sed quis in adversis
beneficiorum servat memoriam? Aut quis ullam calamitosis deberi putat
gratiam? Aut quando fortuna non mutat fidem? Missi itaque ab rege, qui
venientem Cn. Pompeium (is iam a Mytilenis Corneliam uxorem receptam in navem
fugae comitem habere coeperat) consilio Theodoti et Achillae exciperent
hortarenturque, ut ex oneraria in eam navem, quae obviam processerat,
transcenderet; quod cum fecisset, princeps Romani nominis imperio arbitrioque
Aegyptii mancipii, C. Caesare et P. Servilio consulibus, iugulatus est.
3.
Hic post tres consulatus et totidem triumphos domitumque terrarum orbem
sanctissimi atque praestantissimi viri in id evecti, super quod ascendi non
potest, duodesexagesimum annum agentis pridie natalem ipsius vitae fuit exitus,
in tantum in illo viro a se discordante fortuna, ut cui modo ad victoriam terra
defuerat, deesset ad sepulturam.
4.
Quid aliud quam nimium occupatos dixerim, quos in aetate et tanti et
paene nostri saeculi viri fefellit quinquennium, cum a C. Atilio et Q. Servilio
consulibus tam facilis esset annorum digestio? Quod adieci, non ut arguerem, sed ne arguerer.
|