|
1. Furente deinde Antonio simulque
Lepido, quorum uterque, ut praediximus, hostes iudicati erant, cum ambo mallent
sibi nuntiari, quid passi essent, quam quid meruissent, repugnante Caesare, sed
frustra adversus duos, instauratum Sullani exempli malum, proscriptio.
2.
Nihil tam indignum illo
tempore fuit, quam quod aut Caesar aliquem proscribere coactus est aut ab ullo
Cicero proscriptus est. Abscisaque scelere Antonii vox publica est, cum eius
salutem nemo defendisset, qui per tot annos et publicam civitatis et privatam
civium defenderat.
3.
Nihil tamen egisti, M.
Antoni (cogit enim excedere propositi formam operis erumpens animo ac pectore
indignatio) nihil, inquam, egisti mercedem caelestissimi oris et clarissimi
capitis abscisi numerando auctoramentoque funebri ad conservatoris quondam rei
pubIicae tantique consulis inritando necem.
4.
Rapuisti tu M. Ciceroni
lucem sollicitam et aetatem senilem et vitam miseriorem te principe quam sub te
triumviro mortem, famam vero gloriamque factorum atque dictorum adeo non
abstulisti, ut auxeris.
5.
Vivit vivetque per
omnem saeculorum memoriam, dumque hoc vel forte vel providentia vel utcumque
constitutum rerum naturae corpus, quod ille paene solus Romanorum animo vidit,
ingenio complexus est, eloquentia inluminavit, manebit incolume, comitem aevi
sui laudem Ciceronis trahet omnisque posteritas illius in te scripta mirabitur,
tuum in eum factum execrabitur citiusque e mundo genus hominum quam Ciceronis
nomen cedet.
|