|
1.
Non tempero mihi quin tantae rerum magnitudini hoc, qualecumque est, inseram.
Cum citeriorem ripam praedicti fluminis castris occupassemus et ulterior armata
hostium virtute fulgeret, sub omnem motum conatumque nostrarum navium protinus
refugientium, unus e barbaris aetate senior, corpore excellens, dignitate,
quantum ostendebat cultus, eminens, cavatum, ut illis mos est, ex materia
conscendit alveum solusque id navigii genus temperans ad medium processit
fluminis et petiit, liceret
2.
sibi sine periculo in eam, quam armis tenebamus, egredi ripam ac videre
Caesarem. Data petenti facultas. Tum adpulso lintre et diu tacitus contemplatus
Caesarem, "nostra quidem", inquit, "furit iuventus, quae cum
vestrum numen absentium colat, praesentium potius arma metuit quam sequitur
fidem. Sed ego beneficio ac permissu tuo, Caesar, quos ante audiebam, hodie
vidi deos, nec feliciorem ullum vitae meae aut optavi aut sensi diem".
Impetratoque ut manum contingeret, reversus in naviculam, sine fine respectans
Caesarem ripae suorum adpulsus est. Victor omnium gentium locorumque, quos
adierat Caesar,
3.
incolumi inviolatoque et semel tantummodo magna cum clade hostium fraude
eorum temptato exercitu in hiberna legiones reduxit, eadem qua priore anno
festinatione urbem petens.
|