|
1. Corpus suum custodientium imperium,
perpetuis exercitiis paene adRomanae disciplinae formam redactum, brevi in
eminens et nostro quoque imperio timendum perduxit fastigium gerebatque se ita
adversus Romanos, ut neque bello nos lacesseret, et si lacesseretur, superesse
sibi vim ac voluntatem resistendi ostenderet.
2.
Legati, quos mittebat ad
Caesares, interdum ut supplicem commendabant, interdum ut pro pari loquebantur.
Gentibus hominibusque a nobis desciscentibus erat apud eum perfugium, in
totumque ex male dissimulato agebat aemulum; exercitunlque, quem septuaginta
milium peditum, quattuor equitum fecerat, adsiduis adversus finitimos bellis
exercendo maiori quam, quod habebat, operi praeparabat:
3.
eratque etiam eo timendus,
quod cum Germaniam ad laevam et in fronte, Pannoniam ad dextram, a tergo sedium
suarum haberet Noricos, tamquam in omnes semper venturus ab omnibus timebatur.
4.
Nec securam incrementi sui
patiebatur esse Italiam, quippe cum a summis Alpium iugis, quae finem Italiae
terminant, initium eius finium haud multo plus ducentis milibus passuum abesset.
5.
Hunc virum et hanc regionem
proximo anno diversis e partibus Ti. Caesar adgredi statuit. Sentio Saturnino
mandatum, ut per Cattos excisis continentibus Hercyniae silvis legiones
Boiohaemum (id regioni, quam incolebat Maroboduus, nomen est) duceret, ipse a
Carnunto, qui locus Norici regni proximus ab hac parte erat, exercitum, qui in
Illyrico merebat, ducere in Marcomannos orsus est.
|