|
1.
At illi, quod nisi expertus vix credat, in summa feritate versutissimi natumque
mendacio genus, simulantes fictas litium series et nunc provocantes alter
alterum in iurgia, nunc agentes gratias, quod ea Romana iustitia finiret
feritasque sua novitate incognitae disciplinae mitesceret et solita armis
discerni iure terminarentur, in summam socordiam perduxere Quintilium, usque
eo, ut se praetorem urbanum in foro ius dicere, non in mediis Germaniae finibus
exercitui praeesse crederet.
2.
Tum iuvenis genere nobilis, manu fortis, sensu celer, ultra barbarum
promptus ingenio, nomine Arminius, Sigimeri principis gentis eius filius,
ardorem animi vultu oculis praeferens, adsiduus militiae nostrae prioris comes,
iure etiam civitatis Romanae decus equestris consecutus gradis, segnitia ducis
in occasionem sceleris opprimi, quam qui nihil timeret, et frequentissimum
initium esse calamitatis securitatem.
3.
Primo igitur paucos, mox pluris in societatem consilii recepit: opprimi
posse Romanos et dicit et persuadet, decretis facta iungit, tempus insidiarum
constituit.
4.
Id Varo per virum eius gentis fidelum clarique nominis, Segesten,
indicatur. Postulabat etiam vinciri socios. Sed praevalebant iam fata consiliis
omnemque animi eius aciem praestrinxerant: quippe ita se res habet, ut
plerumque cuius fortunam mutaturus deus, consilia corrumpat efficiatque, quod
miserrimum est, ut, quod accidit, etiam meritoaccidisse videatur et casus in
culpam transeat. Negat itaque se credere speciemque in se benevolentiae ex
merito aestimare profitetur. Nec
diutius post primum indicem secundo relictus locus.
|