|
1. Venitur ad tempus, in quo fuit
plurimum metus. Quippe Caesar
Augustus cum Germanicum nepotem suum reliqua belli patraturum misisset in
Germaniam. Tiberium autem
filium missurus esset in Illyricum ad firmanda pace quae bello subegerat,
prosequens eum simulque interfuturus athletarum certaminis ludicro, quod eius
honori sacratum a Neapolitanis est, processit in Campaniam. Quamquam iam motus
imbecillitatis inclinataeque in deterius principia valetudinis senserat, tamen
obnitente vi animi prosecutus filium digressusque ab eo Beneventi ipse Nolam
petiit: et ingravescente in dies valetudine, cum sciret, quis volenti omnia
post se salva remanere accersendus foret, festinanter revocavit filium; ille ad
patrem patriae expectato revolavit maturius.
2.
Tum securum se Augustus
praedicans circumfususque amplexibus Tiberii sui, commendans illi sua atque
ipsius opera nec quidquam iam de fine, si fata poscerent, recusans, subrefectus
primo conspectu alloquioque carissimi sibi spiritus, mox, cum omnem curam fata
vincerent, in sua resolutus initia Pompeio Apuleioque consulibus septuagesimo
et sexto anno animam caelestem caelo reddidit.
|