Lib. Cap.

 1   I, 1 |             Scipio: Pompeio esse in animo rei publicae non deesse,
 2   I, 6 |       compertumque sibi alieno esse animo in Caesarem milites neque
 3   I, 9 |            rei publicae causa aequo animo tulisse; cum litteras ad
 4   I, 19|        venturum hortaturque eos, ne animo deficiant quaeque usui ad
 5   I, 21|             tam remisso ac languido animo quisquam omnium fuit, qui
 6   I, 21|            aliam partem mente atque animo traheretur, quid ipsis Corfiniensibus,
 7   I, 58|             pugnandi daretur, aequo animo singulas binis navibus obiciebant
 8   I, 75|         casus, hunc quieto et aequo animo ferret. Petreius vero non
 9   I, 84|         neque corpore dolorem neque animo ignominiam ferre posse.
10  II, 4 |             subvenirent, non minore animo ac fiducia, quam ante dimicaverant,
11  II, 4 |        rursusque se ad confligendum animo confirmant et consilia communicant.
12  II, 6 |             ab suis aeceperant, hoc animo decertabant, ut nullum aliud
13  II, 14|          nostris languentibus atque animo remissis subito meridiano
14  II, 33|     universi cohortantur, magno sit animo, necubi dubitet proelium
15  II, 43|         Curione cohortatur suos, ne animo deficiant. Illi orant atque
16 III, 6 |  periculorum esset perventum, aequo animo mancipia atque impedimenta
17 III, 6 |   quodcumque imperavisset, se aequo animo esse facturos, II. Non.
18 III, 15| difficultates patienter atque aequo animo ferebant neque sibi nudanda
19 III, 41|     militesque adhortatus, ut aequo animo laborem ferrent, parvam