|
36.
Re bene
gesta Caninius ex captivis comperit partem copiarum cum Drappete esse in
castris a milibus longe non amplius XII. Qua
re ex compluribus cognita, cum intellegeret fugato duce altero perterritos
reliquos facile opprimi posse, magnae felicitatis esse arbitrabatur neminem ex
caede refugisse in castra qui de accepta calamitate nuntium Drappeti perferret.
Sed in experiendo cum periculum nullum videret, equitatum omnem Germanosque
pedites, summae velocitatis homines, ad castra hostium praemittit; ipse
legionem unam in trina castra distribuit, alteram secum expeditam ducit. Cum
propius hostes accessisset, ab exploratoribus quos praemiserat cognoscit castra
eorum, ut barbarorum fere consuetudo est, relictis locis superioribus ad ripas
fluminis esse demissa; at Germanos equitesque imprudentibus omnibus de
improviso advolasse proeliumque commisisse. Qua re cognita legionem armatam instructamque
adducit. Ita repente omnibus ex partibus signo dato loca superiora capiuntur.
Quod ubi accidit, Germani equitesque signis legionis visis vehementissime
proeliantur. Confestim cohortes undique impetum faciunt omnibusque aut
interfectis aut captis magna praeda potiuntur. Capitur ipse eo proelio Drappes.
37. Caninius
felicissime re gesta sine ullo paene militis vulnere ad obsidendos oppidanos
revertitur externoque hoste deleto, cuius timore antea dividere praesidia et
munitione oppidanos circumdare prohibitus erat, opera undique imperat
administrari. Venit eodem cum suis copiis postero die Gaius Fabius partemque
oppidi sumit ad obsidendum.
38. Caesar
interim M. Antonium quaestorem cum cohortibus XV in Bellovacis relinquit, ne
qua rursus novorum consiliorum capiendorum Belgis facultas daretur. Ipse reliquas civitates
adit, obsides plures imperat, timentes omnium animos consolatione sanat. Cum in
Carnutes venisset, quorum in civitate superiore commentario Caesar euit initium
belli esse ortum, quod praecipue eos propter conscientiam facti timere
animadvertebat, quo celerius civitatem timore liberaret, principem sceleris
illius et concitatorem belli, Gutruatum, ad supplicium depoposcit. Qui etsi ne
civibus quidem suis se committebat, tamen celeriter omnium cura quaesitus in
castra perducitur. Cogitur in eius supplicium Caesar contra suam naturam
concursu maximo militum, qui ei omnia pericula et detrimenta belli accepta
referebant, adeo ut verberibus exanimatum corpus securi feriretur.
39.
Ibi
crebris litteris Canini fit certior quae de Drappete et Lucterio gesta essent,
quoque in consilio permanerent oppidani. Quorum etsi paucitatem contemnebat,
tamen pertinaciam magna poena esse adficiendam iudicabat, ne universa Gallia
non sibi vires defuisse ad resistendum Romanis, sed constantiam putaret, neve
hoc exemplo ceterae civitates locorum opportunitate fretae se vindicarent in libertatem,
cum omnibus Gallis notum esse sciret reliquam esse unam aestatem suae
provinciae, quam si sustinere potuissent, nullum ultra periculum vererentur.
Itaque Q. Calenum legatum cum legionibus reliquit qui iustis itineribus
subsequeretur; ipse cum omni equitatu quam potest celerrime ad Caninium
contendit.
40.
Cum
contra exspectationem omnium Caesar Uxellodunum venisset oppidumque operibus
clausum animadverteret neque ab oppugnatione recedi videret ulla condicione
posse, magna autem copia frumenti abundare oppidanos ex perfugis cognosset,
aqua prohibere hostem temptare coepit. Flumen infimam vallem dividebat, quae
totum paene montem cingebat, in quo positum erat praeruptum undique oppidum
Uxellodunum. Hoc avertere loci natura prohibebat: in infimis enim sic radicibus
montis ferebatur, ut nullam in partem depressis fossis derivari posset. Erat
autem oppidanis difficilis et praeruptus eo descensus, ut prohibentibus nostris
sine vulneribus ac periculo vitae neque adire flumen neque arduo se recipere
possent ascensu. Qua difficultate eorum cogmta Caesar sagittariis
funditoribusque dispositis, tormentis etiam quibusdam locis contra facillimos
descensus collocatis aqua fluminis prohibebat oppidanos.
|