Lib. Cap. Par.
1 I, 7, 3| Deinde ratio ipsa, cui freni traduntur,
2 I, 8, 3| habent, sed adfectus et ratio in melius peiusque mutatio
3 I, 8, 3| animi est. Quomodo ergo ratio occupata et oppressa vitiis
4 I, 8, 5| interrogo: valentior est quam ratio an infirmior? Si valentior,
5 I, 8, 5| valentior, quomodo illi modum ratio poterit inponere, cum parere
6 I, 8, 5| rerum effectus sufficit ratio nec desiderat inbecillioris
7 I, 10, 1| Ideo numquam adsumet ratio in adiutorium inprovidos
8 I, 10, 2| virtute malum, ut umquam ratio ad vitia confugiat! Non
9 I, 10, 3| Deinde desinit quicquam posse ratio, si nihil potest sine adfectu,
10 I, 10, 3| res est sine ratione quam ratio sine adfectu inefficax?
11 I, 11, 2| ira, cum idem proficiat ratio? An tu putas venatorem irasci
12 I, 11, 2| omnia illa sine ira facit ratio. Quid Cimbrorum Teutonorumque
13 I, 15, 2| sunt, mergimus; nec ira sed ratio est a sanis inutilia secernere.~
14 I, 17, 2| gerendas satis est per se ipsa ratio; etenim quid est stultius
15 I, 17, 3| necessaria, multo per se ratio fortior est? Nam cum iudicavit
16 I, 17, 5| cito cadit, aequalis est ratio.~6.
17 I, 18, 1| Ratio utrique parti tempus dat,
18 I, 18, 1| spatium habeat: ira festinat. Ratio id iudicare vult quod aequum
19 I, 18, 2| Ratio nil praeter ipsum de quo
20 I, 19, 2| Hoc non facit ratio; sed si ita opus est, silens
21 II, 2, 1| est, nulla quominus fiant ratio persuadet.~2.
22 II, 4, 2| comprimantur: ista non potest ratio vincere, consuetudo fortasse
23 II, 14, 1| est iis metus apud quos ratio non proficit: irasci quidem
24 II, 14, 3| tantum aspicit. Saepe itaque ratio patientiam suadet, ira vindictam,
25 II, 16, 1| impetus: homini pro impetu ratio est. Sed ne illis quidem
26 III, 8, 2| Eadem ex diverso ratio virtutum est, ut omne quod
27 III, 25, 4| meam obducas. Vetat hoc ratio, cui vitam regendam dedi.
|