Lib. Cap. Par.

 1     I,  3, 2| concupiscunt quam non sperant.' Primum diximus cupiditatem esse
 2     I,  7, 2|                                 Primum facilius est excludere perniciosa
 3     I,  8, 1|                     Optimum est primum inritamentum irae protinus
 4     I, 16, 2|       frequenter: obiurgatio te primum secreta deinde publicata
 5    II,  4, 2|                                 Primum illum animi ictum effugere
 6    II, 11, 1|    effugit, quia malos terret.' Primum ira, si quantum minatur
 7    II, 12, 1|    neutrum autem potest fieri.' Primum potest aliquis non algere,
 8    II, 26, 3|   videlicet qui illa fecerunt.' Primum saepe antequam hoc apud
 9    II, 28, 1|        omnium iudices esse, hoc primum nobis persuadeamus, neminem
10    II, 31, 1|      quae iracundiam concitant: primum, si iniuriam videmur accepisse --
11    II, 35, 3|      tamen aeque profuerit quam primum intueri deformitatem rei,
12   III,  4, 4|        intellexerit illam a suo primum malo incipere? Non vis ergo
13   III,  5, 2|                         Sed cum primum sit non irasci, secundum
14   III,  5, 2|       quoque irae mederi, dicam primum quemadmodum in iram non
15   III, 10, 1|           Optimum est itaque ad primum mali sensum mederi sibi,
16   III, 10, 2|        autem adfectus suos, cum primum oriuntur, deprehendere:
17   III, 20, 2|        utilem turbam. Cui intra primum iter deerant necessaria,
18   III, 24, 3|   domesticum familiaritas. Nunc primum offendit: cogitemus quam
19   III, 27, 2|   inquis 'peccare se nesciunt.' Primum quam iniquus est apud quem
20   III, 27, 3|              Peccavit: hoc enim primum? hoc enim extremum? Non
21   III, 29, 2|         quam irasci. Nunc autem primum impetum sequimur, deinde,
22   III, 31, 3|     quod speres. Omnes vicisti: primum esse te in animo amici tui
23   III, 39, 3|        desinentem iram placat!' Primum, ut citius desinat efficit;