Lib. Cap. Par.

 1     I,  3, 3|            Aristotelis finitio non multum a nostra abest; ait enim
 2     I,  6, 2|         levibus vitiis temptat non multum ex cotidiana consuetudine
 3     I, 11, 7|        Scipio? non circa Numantiam multum diuque sedit et hunc suum
 4     I, 20, 3|                                    Multum, inquam, interest inter
 5    II, 16, 1|      generosissima habentur quibus multum inest irae.' Errat qui ea
 6    II, 19, 4|           sed sine incremento, non multum sibi adiciens, quia inclinaturum
 7    II, 26, 6|     stultum est, ita pueris et non multum a puerorum prudentia distantibus;
 8    II, 32, 1|     receptum ultio [et talio]. Non multum differt nisi ordine qui
 9    II, 32, 3| petulantiam mali factum est?' Immo multum boni: coepit Catonem nosse.
10   III, 15, 4|         operosos exitus monstro et multum animi ac roboris exigentes?
11   III, 27, 1|      sanare iniuriam quam ulcisci! Multum temporis ultio absumit,
12   III, 28, 4|            nos magis quam laedunt? Multum autem interest utrum aliquis
13   III, 31, 1|            hominum est ut, quamvis multum acceperint, iniuriae loco
14   III, 37, 2|        catenario cani? et hic, cum multum latravit, obiecto cibo mansuescit.~