Lib. Cap. Par.
1 I, 1, 1| scriberem quemadmodum posset ira leniri, nec inmerito mihi
2 I, 1, 3| autem non esse sanos quos ira possedit, ipsum illorum
3 I, 1, 5| abscondere et in abdito alere: ira se profert et in faciem
4 I, 1, 6| appareat in illo, simul ira invasit, novae feritatis
5 I, 2, 2| fundamenta vix notabilia: has ira deiecit. Aspice solitudines
6 I, 2, 2| habitatore desertas: has ira exhausit. Aspice tot memoriae
7 I, 2, 2| mali exempla fati: alium ira in cubili suo confodit,
8 I, 2, 3| libuerit, relictis in quos ira viritim exarsit, aspicere
9 I, 2, 5| Quidquid est tale, non est ira, sed quasi ira, sicut puerorum
10 I, 2, 5| non est ira, sed quasi ira, sicut puerorum qui, si
11 I, 3, 4| Sed dicendum est feras ira carere et omnia praeter
12 I, 3, 8| sollicitudinesque et tristitia et ira non sunt, sed his quaedam
13 I, 4, 1| Quid esset ira satis explicitum est. Quo
14 I, 5, 1| Quid esset ira quaesitum est, an in ullum
15 I, 5, 1| essent: nunc quaeramus an ira secundum naturam sit et
16 I, 5, 2| habitus est? quid autem ira crudelius est? Quid homine
17 I, 5, 2| homine aliorum amantius? quid ira infestius? Homo in adiutorium
18 I, 5, 2| adiutorium mutuum genitus est, ira in exitium; hic congregari
19 I, 5, 3| perniciosum vitium adsignat? Ira, ut diximus, avida poenae
20 I, 6, 1| Quidni? sed haec sine ira, cum ratione; non enim nocet
21 I, 6, 4| poenae adpetens; ideo ne ira quidem secundum naturam
22 I, 6, 5| non convenit, ob hoc nec ira, quia poena irae convenit.
23 I, 6, 5| ergo non est naturalis ira. ~
24 I, 7, 1| quamvis non sit naturalis ira, adsumenda est, quia utilis
25 I, 8, 4| Sed quidam' inquit 'in ira se continent.' Utrum ergo
26 I, 8, 4| nihil faciant eorum quae ira dictat an ut aliquid? Si
27 I, 8, 6| continent.' Quando? cum iam ira evanescit et sua sponte
28 I, 8, 7| Quid ergo? non aliquando in ira quoque et dimittunt incolumes
29 I, 9, 2| Ira' inquit Aristoteles 'necessaria
30 I, 9, 2| qua ducitur, iam non est ira, cuius proprium est contumacia;
31 I, 9, 3| nomine appellanda est, desit ira esse, quam effrenatam indomitamque
32 I, 9, 3| auxilia numeranda: ita aut ira non est aut inutilis est.~
33 I, 11, 1| inquit 'necessaria est ira.' Nusquam minus: ubi non
34 I, 11, 1| patientiores laborum comminuat nisi ira infestissima sibi? Gladiatores
35 I, 11, 1| Gladiatores quoque ars tuetur, ira denudat.~2.
36 I, 11, 2| Deinde quid opus est ira, cum idem proficiat ratio?
37 I, 11, 2| persequitur, et omnia illa sine ira facit ratio. Quid Cimbrorum
38 I, 11, 2| pertulerit, nisi quod erat illis ira pro virtute? Quae ut aliquando
39 I, 11, 5| tantum ausus esset quantum ira suadebat: habuit in consilio
40 I, 11, 8| proeliis quidem aut bellis ira; in temeritatem enim prona
41 I, 12, 1| illi stimulus etiam sine ira pietas sit? Aut dic eodem
42 I, 12, 5| vindicandi cupidior est quam ira, et ob id ipsum ad vindicandum
43 I, 12, 6| debere morbo. Simili modo ira, etiam si aliquando ut venenum
44 I, 13, 2| Ergo et ira quo maior hoc melior; quis
45 I, 13, 3| Utilis' inquit 'ira est, quia pugnaciores facit.'
46 I, 13, 4| excitavit in proelium? Sed ira ebrietas metus aliaque eiusmodi
47 I, 13, 5| fortior, nisi qui fortis sine ira non fuisset; ita non in
48 I, 13, 5| Quid quod si bonum esset ira, perfectissimum quemque
49 I, 15, 1| sine castigatione, sed sine ira; quis enim cui medetur irascitur?
50 I, 15, 2| cum abscidit? Non est illa ira, sed misera curatio. Rabidos
51 I, 15, 2| editi sunt, mergimus; nec ira sed ratio est a sanis inutilia
52 I, 16, 1| castigatore non opus est; nam cum ira delictum animi sit, non
53 I, 16, 5| hostemve publicum inponam, sine ira eo vultu animoque ero quo
54 I, 16, 6| videbit quam scelera sine ira; bonus iudex damnat inprobanda,
55 I, 17, 5| animadvertendum est, iam [ira] fracta lenisque est. Adfectus
56 I, 17, 6| Ceterum etiam ubi perseveravit ira, nonnumquam, si plures sunt
57 I, 18, 1| veritati spatium habeat: ira festinat. Ratio id iudicare
58 I, 18, 1| iudicare vult quod aequum est: ira id aequum videri vult quod
59 I, 18, 2| ipsum de quo agitur spectat: ira vanis et extra causam obversantibus
60 I, 19, 5| nil facit quisquis vacuus ira meritam cuique poenam iniungit.
61 I, 20, 2| fundamentis crevere. Non habet ira cui insistat; non ex firmo
62 I, 20, 3| tactus levissimos gemunt. Ita ira muliebre maxime ac puerile
63 I, 21, 1| Nihil ergo in ira, ne cum videtur quidem vehemens
64 I, 21, 1| videtur alicui magnum animum ira producere, videatur et luxuria --
65 II, 1, 1| veniendum est; quaerimus enim ira utrum iudicio an impetu
66 II, 2, 1| pertinet?' Ut sciamus quid sit ira; nam si invitis nobis nascitur,
67 II, 2, 2| Ira praeceptis fugatur; est
68 II, 3, 4| Ira non moveri tantum debet
69 II, 3, 4| rationi parentem: illa est ira quae rationem transsilit,
70 II, 3, 5| iniuriae incussit non magis ira est quam ipsa iniuriae species;
71 II, 3, 5| accepit sed adprobavit, ira est, concitatio animi ad
72 II, 3, 5| quin timor fugam habeat, ira impetum; vide ergo an putes
73 II, 5, 2| Haec non est ira, feritas est; non enim quia
74 II, 5, 3| ergo? Origo huius mali ab ira est, quae ubi frequenti
75 II, 5, 5| fecisset? Non fuit haec ira sed maius malum et insanabile. ~
76 II, 6, 1| clara magnificaque est, ira ob alienum peccatum sordida
77 II, 6, 2| comes est et in hanc omnis ira vel post paenitentiam vel
78 II, 11, 1| Utilis est' inquit 'ira, quia contemptum effugit,
79 II, 11, 1| quia malos terret.' Primum ira, si quantum minatur valet,
80 II, 11, 2| turpia ipso quo timentur. Sic ira per se deformis est et minime
81 II, 11, 6| Sic itaque ira metuitur quomodo umbra ab
82 II, 12, 3| inquit 'omnis ex animo ira tolli, nec hoc hominis natura
83 II, 13, 2| animi quiete otiosius, quid ira laboriosius? Quid clementia
84 II, 13, 3| Debet ira removeri -- hoc ex parte
85 II, 14, 2| caedentis exhauriant, nec cum ira suadet feriunt, sed cum
86 II, 14, 3| praecipere ne irascerentur; ira enim perturbat artem et
87 II, 14, 3| ratio patientiam suadet, ira vindictam, et qui primis
88 II, 17, 2| inquit 'animus est qui ira caret.' Verum est, si nihil
89 II, 17, 2| Verum est, si nihil habeat ira valentius. Nec latronem
90 II, 18, 1| Quoniam quae de ira quaeruntur tractavimus,
91 II, 18, 1| incidamus in iram, et ne in ira peccemus. Ut in corporum
92 II, 19, 4| eorum paulatim crescit ira, quia non est paratus illis
93 II, 19, 4| vehemens robustaque est ira, sed sine incremento, non
94 II, 20, 4| siccioribusque et frigidis non est ab ira periculum, sed inertiora
95 II, 21, 7| maiorem quamque fortunam maior ira comitetur? In divitibus
96 II, 22, 4| absentis et in suspenso ira retinenda; potest enim poena
97 II, 23, 1| esses reliqui.' Effecit ira ut tyrannus tyrannicidae
98 II, 32, 1| At enim ira habet aliquam voluptatem
99 II, 33, 1| ad remedium venimus, sine ira veniamus, non quasi dulce
100 II, 34, 1| Ergo ira abstinendum est, sive par
101 II, 34, 5| pugnant. Sed utrimque certabit ira, concurritur: ille est melior
102 II, 35, 1| revocare non possit? Atqui tale ira telum est: vix retrahitur.
103 II, 36, 3| quidem neminem deterritum ab ira credideris. Quid ergo? qui
104 II, 36, 4| videndum est, quam multis ira per se nocuerit. Alii nimio
105 II, 36, 5| mortem egit furor, in furorem ira. Mortem liberis, egestatem
106 II, 36, 6| malum minimeque flexibile, ira calcavit, adactam opes suas
107 II, 36, 6| adfectus est in quem non ira dominetur. ~
108 III, 1, 4| vitia inpellunt animos, ira praecipitat. Etiam si resistere
109 III, 2, 1| nulla gens est quam non ira instiget, tam inter Graios
110 III, 3, 6| haec instrumenta conlocetur ira dirum quiddam atque horridum
111 III, 4, 3| ultimo petunt, quam hominis ira flagrantis. Age, si exaudire
112 III, 4, 4| Nonne revocare se quisque ab ira volet, cum intellexerit
113 III, 5, 1| robustaque invadit), ita ab ira tam inquietis moribus periculum
114 III, 5, 4| quo aliquis melior utatur: ira inpendit, paucis gratuita
115 III, 5, 4| quod irascebatur amisit! Ira patri luctum, marito divortium
116 III, 5, 6| simultatibus gravius: has ira conciliat. Nihil est bello
117 III, 5, 6| funestius: in hoc potentium ira prorumpit; ceterum etiam
118 III, 5, 6| ceterum etiam illa plebeia ira et privata inerme et sine
119 III, 5, 6| viribus bellum est. Praeterea ira, ut seponamus quae mox secutura
120 III, 6, 1| infra se premens quibus ira contrahitur, modestus et
121 III, 11, 2| Circumscribenda multis modis ira est; pleraque in lusum iocumque
122 III, 12, 1| adgravando. Saepe ad nos ira venit, saepius nos ad illam.
123 III, 13, 7| licet, quantum mali habeat ira ubi hominum praepotentium
124 III, 16, 2| perierunt omnia ubi quantum ira suadet fortuna permittit,
125 III, 17, 1| barbaris regibus feritas in ira fuit, quos nulla eruditio,
126 III, 20, 4| Agebat adhuc regem ira praecipitem, cum partem
127 III, 25, 4| Plus mihi nocitura est ira quam iniuria. Quidni plus?
128 III, 27, 4| solet efficacissime, et in ira dicetur: utrum aliquando
129 III, 27, 4| iram relinquere quam ab ira relinqui! An semper haec
130 III, 27, 5| renovaveris, sua sponte ira discedet et vires illi dies
131 III, 34, 2| magnum: inde, inquam, vobis ira et insania est, quod exigua
132 III, 36, 2| Desinet ira et moderatior erit quae
133 III, 38, 1| philosopho Stoico, cui de ira cum maxime disserenti adulescens
134 III, 41, 3| metuens, inemendabilis cum ex ira in odium occalluit. ~
|