Lib. Cap. Par.

 1     I,  1, 2|       itaque e sapientibus viris iram dixerunt brevem insaniam;
 2     I,  3, 1|       qui laesuri sunt; ut scias iram non ex iniuria nasci.' Verum
 3     I,  3, 2|          scias' inquit 'non esse iram poenae cupiditatem, infirmissimi
 4     I,  3, 3|         a nostra abest; ait enim iram esse cupiditatem doloris
 5     I,  3, 4|       rabiem feritatem incursum, iram quidem non magis quam luxuriam,
 6     I,  4, 2|     Graecos nominibus in species iram distinguunt, quia apud nos
 7     I,  7, 1|          quidam putant temperare iram, non tollere, eoque detracto
 8     I,  7, 4|     licuisset, ita animus, si in iram amorem aliosque se proiecit
 9     I,  8, 1|      dare operam ne incidamus in iram. Nam si coepit ferre transversos,
10     I,  8, 4|       actiones rerum necessariam iram, quam vos, quasi fortius
11     I, 10, 1|          ut irae metum, inertiae iram, timori cupiditatem.~2.
12     I, 11, 5|          et occasiones intentus; iram ante vicit quam Hannibalem.~
13     I, 12, 4|    sparsus est. Non pietas illam iram sed infirmitas movet, sicut
14     I, 17, 4|                                  Iram saepe misericordia retro
15     I, 19, 4|     pectusque percutere? Quantam iram putas, quae, quia in alium
16     I, 20, 1|          iudicandum est, aliquid iram ad magnitudinem animi conferre.
17    II,  1, 3|                                  Iram quin species oblata iniuriae
18    II,  3, 4|       causa statim resedit: hanc iram non voco, motum animi rationi
19    II,  6, 2|          dum compescit imitetur; iram ipsam castigandam habet,
20    II,  6, 3|   iracundus. Atqui si nec magnam iram nec frequentem in animo
21    II,  6, 4|     totiens excanduerit quotiens iram scelera meruerint. ~
22    II,  7, 2|         deficiet si totiens a se iram quotiens causa poscet exegerit.~
23    II, 10, 4|  deseruit exercitus. Quid tollit iram sapientis? turba peccantium.
24    II, 11, 4|         sapiens timeri, nec ideo iram magnum quiddam putet quia
25    II, 12, 1|    natura tollenda est, si velis iram tollere; neutrum autem potest
26    II, 12, 6|          effugere maximum malum, iram, et cum illa rabiem saevitiam
27    II, 14, 2|         non incidunt causae quae iram lacessant?' Sed tunc maxime
28    II, 15, 1|                Ut scias' inquit 'iram habere in se generosi aliquid,
29    II, 15, 1|  disciplina molliantur, prona in iram sunt. Quaedam enim non nisi
30    II, 17, 1|      arbitrium agendi sunt, modo iram, modo metum, modo misericordiam,
31    II, 17, 2|          res fortius agendas non iram sed vim adhibeat. ~
32    II, 18, 1|    opinor, sunt: ne incidamus in iram, et ne in ira peccemus.
33    II, 18, 1|       praecepta sunt, ita aliter iram debemus repellere, aliter
34    II, 19, 3|         itaque quidam ex nostris iram in pectore moveri effervescente
35    II, 19, 5|       qualis fieri ceteris inter iram solet; mobilis enim illis
36    II, 20, 1|      natura quosdam proclives in iram facit, ita multae incidunt
37    II, 20, 4|       sunt. Et quia aliis contra iram, aliis contra tristitiam
38    II, 21, 1|       dare debemus operam ne aut iram in illis nutriamus aut indolem
39    II, 26, 2|    irasci quam stultum est, quae iram nostram nec meruerunt nec
40    II, 33, 5|        Priamus? Non dissimulavit iram et regis genua complexus
41    II, 33, 6|          si sibi timuisset: nunc iram compescuit pietas. Dignus
42    II, 34, 4|         Quid est gloriosius quam iram amicitia mutare? Quos populus
43    II, 35, 5|      inferum exeunt, talem nobis iram figuremus, flamma lumina
44   III,  1, 1|         nunc facere temptabimus, iram excidere animis aut certe
45   III,  1, 5|         incrementa fallentia: in iram deiectus animorum est. Nulla
46   III,  2, 2|         malum publicum; saepe in iram uno agmine itum est.~3.
47   III,  2, 4|          habitus in multo honore iram suae contionis excepit;
48   III,  3, 5|      supervacuis consumere, quod iram, quasi dubiae apud homines
49   III,  4, 4|        vis ergo admoneam eos qui iram <in> summa potentia exercent
50   III,  5, 2|      dicam primum quemadmodum in iram non incidamus, deinde quemadmodum
51   III,  7, 2|        humilis: generoso repulsa iram exprimet, languido inertique
52   III,  8, 5| simplices faciles moderatos, qui iram tuam nec evocent et ferant;
53   III, 12, 4| apparebit iam iudicium esse, non iram. Quidquid voles quale sit
54   III, 13, 1|     tecum ipse: si <vis> vincere iram, non potest te illa. Incipis
55   III, 13, 3|    ingrata. Quidni gauderet quod iram suam multi intellegerent,
56   III, 13, 6|       rebus subitisque concussus iram aut non sentiat aut magnitudine
57   III, 14, 4|         quo nunc agitur apparet, iram supprimi posse.~5.
58   III, 15, 2|       ingentibus malis nascentem iram abscondi et ad verba contraria
59   III, 16, 1|          ut nos expellat e vita, iram, in quocumque erimus statu,
60   III, 16, 3|               Atqui plerique sic iram quasi insigne regium exercuerunt,
61   III, 23, 4|      dixitque ex quibus appareat iram illi non imperasse. Timagenes
62   III, 26, 1|          potest ferre qui potest iram? Adice nunc quod id agis
63   III, 26, 1|          nunc quod id agis ut et iram feras et iniuriam. Quare
64   III, 27, 4|     aliquando, quanto satius est iram relinquere quam ab ira relinqui!
65   III, 39, 1|         Videamus quomodo alienam iram leniamus; nec enim sani
66   III, 39, 2|                           Primam iram non audebimus oratione mulcere:
67   III, 39, 3|         si sua sponte desinentem iram placat!' Primum, ut citius
68   III, 39, 3|  ultionis instrumenta, simulabit iram ut tamquam adiutor et doloris
69   III, 40, 2|     tanta persona eris ut possis iram comminuere, quemadmodum
70   III, 40, 5|          tantum potentiae est ut iram ex superiore loco adgredi
71   III, 42, 1|        haeserint renascentur, et iram non temperemus sed ex toto