Lib. Cap. Par.

 1  I,   46,  111 |        et nostra causa susceptum dolorem modice ferre debemus, ne
 2 II,    5,  14  |                                  Dolorem existimo maximum malorum
 3 II,    6,  15b |       non dubitavit summum malum dolorem dicere. Deinde ad hanc enervatam
 4 II,    6,  16  |      statim respuit, ne scilicet dolorem summum malum diceres oppositoque
 5 II,    6,  16  |       dolore corporis velit, qui dolorem summum malum sibi esse persuaserit?
 6 II,    6,  16  |          pertulerit, ut effugiat dolorem, si id summum malum esse
 7 II,    7,  17b |         id quidem illi ipsi, qui dolorem malum esse negant, non solent
 8 II,    7,  18  |         Ego a te non postulo, ut dolorem eisdem verbis adficias quibus
 9 II,    7,  18  |         tribuo sapientiae contra dolorem. Sit fortis in perferendo,
10 II,    9,  22  |        Possumusne nos contemnere dolorem, cum ipsum Herculem tam
11 II,   10,  23  |         fert apud eum Prometheus dolorem, quem excipit ob furtum
12 II,   10,  25  |           si hunc miserum, certe dolorem malum.~
13 II,   12,  28  |   inventi sunt, qui summum malum dolorem dicerent. At tu, adulescens,
14 II,   12,  28  |       dicet esse malum mediocrem dolorem quam maximum dedecus; in
15 II,   12,  28  |         dicit, summum malum esse dolorem? quo dedecus maius a philosopho
16 II,   12,  28  |        videri malum dedecus quam dolorem. Hoc ipsum enim si tenebis,
17 II,   12,  28  |         quam firmandus animus ad dolorem ferendum.~29.
18 II,   12,  29  |        angebat, non eximis. Scio dolorem non esse nequitiam; desine
19 II,   13,  30  |      Definis tu mihi, non tollis dolorem, cum dicis asperum, contra
20 II,   14,  33  |   flebiles voces refert.~Non ego dolorem dolorem esse nego (cur enim
21 II,   14,  33  |          refert.~Non ego dolorem dolorem esse nego (cur enim fortitudo
22 II,   15,  35  |         aliquid inter laborem et dolorem. Sunt finitima omnino, sed
23 II,   17,  41  |      poterat esse fortior contra dolorem et mortem disciplina.~
24 II,   18,  42  |     effici volunt non esse malum dolorem. Ego illud, quicquid sit
25 II,   18,  43  |     humana vincentium toleranter dolorem pati; nec vero quisquam
26 II,   19,  44  |  intellegit. "Neglege", inquit, "dolorem". Quis hoc dicit? Idem qui
27 II,   19,  44  |         Quis hoc dicit? Idem qui dolorem summum malum. Vix satis
28 II,   19,  45  |        derideri puto. Ego summum dolorem ("summum" autem dico, etiamsi
29 II,   19,  45  |   doloris remedia quaerenda, qui dolorem malorum omnium maximum dixerit,
30 II,   21,  50  |       quassu~Saevum amplificatis dolorem.~Videsne ut obmutuerit non
31 II,   22,  53  |       non praebuit. Ita et tulit dolorem ut vir, et ut homo maiorem
32 II,   22,  53  |       comprimit, sed ipsum etiam dolorem nescio quo pacto mitiorem
33 II,   24,  58  |    omittamus. Ad ferendum igitur dolorem placide atque sedate plurimum
34 II,   25,  60  |        philosophiae dedissem, si dolorem tamen ferre non possem,
35 II,   25,  60  |       esset argumenti malum esse dolorem. Plurimos autem annos in
36 II,   26,  62  |     certamen descendant devitari dolorem? apud quos autem venandi
37 II,   26,  62  |        petessunt, nullum fugiunt dolorem. Quid de nostris ambitionibus,
38 II,   27,  65  |         iidem omissa contentione dolorem morbi ferre non possunt;
39 II,   27,  66  |    existimare aut non esse malum dolorem aut, etiamsi, quicquid asperum
40 III,    1,  1  |      quod corporis gravitatem et dolorem animo iudicamus, animo morbum
41 III,    9,  19 |        videatur, ei quam maxumum dolorem inurere. Qui autem id concupierit,
42 III,   14,  30 |         praeparatio ad minuendum dolorem, sint semper omnia homini
43 III,   20,  49 |  voluptatem non intellegimus, ne dolorem quidem? Nego igitur eius
44 III,   23,  55 |          solemus uti, cum levare dolorem maerentium volumus? hoc
45 III,   27,  66a|         in potestate est abicere dolorem, cum velis, tempori servientem.
46 III,   28,  66b|          plus valeat ad ponendum dolorem, quam cum est intellectum
47 III,   29,  71b| voluntate maereat? natura adfert dolorem, cui quidem Crantor, inquiunt,
48 IV,   20,  46  |      ignominiam, qui mortem, qui dolorem timerent. Haec tamen ita
49  V,    5,  13  |      recusent nec supplicium nec dolorem?~- Tu, si quid es facturus,
50  V,    6,  15  |      Quis enim potest mortem aut dolorem metuens, quorum alterum
51  V,    9,  26  |         hoc isne dicit, qui, cum dolorem non modo maxumum malum,
52  V,   10,  31  |       vel summum vel solum malum dolorem esse dicat, idem censeat '
53  V,   26,  73  |       non modo summum malum esse dolorem, sed etiam solum?~74.
54  V,   26,  74  |         comparavit ad tolerandum dolorem, firmitatem animi, turpitudinis
55  V,   27,  76  |       beatissimum etiam dixerim?~Dolorem vero sapiens extimescet?
56  V,   28,  81  |     rapient, ad quemcumque ipsae dolorem cruciatumque ducentur. Sapientis
57  V,   30,  85  |       secuti imbecillius horrent dolorem et reformidant; reliquis
58  V,   31,  88  |      parum est contra mortem aut dolorem paratus?~Ordiamur ab eo,
59  V,   31,  88  |        tibi mortemne videtur aut dolorem timere, qui eum diem, quo
60  V,   33,  95  |          putet, eademque ratione dolorem ob id ipsum, quia dolor
61  V,   33,  95  | voluptatem fugiat, si ea maiorem dolorem effectura sit, et dolorem
62  V,   33,  95  |        dolorem effectura sit, et dolorem suscipiat maiorem efficientem