Lib. Cap. Par.

 1  I,   35,  85  |    autem tempore sensum amisit malorum. ~86a.
 2  I,   48,  116a|      ex enumeratione humanorum malorum; cui rationes eae quae exquisitius
 3 II,    5,  14  |       Dolorem existimo maximum malorum omnium. Etiamne malus quam
 4 II,    7,  17b |       solum hoc malum dicit et malorum omnium extremum, sapientem
 5 II,   19,  45  | remedia quaerenda, qui dolorem malorum omnium maximum dixerit,
 6 III,   11,  25 |   reliqua, metus et aegritudo, malorum. Nam et m e t u s opinio
 7 III,   14,  29 |        praemeditatio futurorum malorum lenit eorum adventum, quae
 8 III,   16,  35 |       bona cogitare, oblivisci malorum. Diceres aliquid, et magno
 9 III,   17,  37 |    ipso duce, obliviscor etiam malorum, ut iubes, eoque facilius,
10 III,   25,  60 |       commemoratione alienorum malorum ad malivolos consolandos
11 III,   28,  68 |     Quid ita? Quia huic generi malorum non adfingitur illa opinio,
12 IV,   15,  35a |       arbitratur. Eorum igitur malorum in una virtute posita sanatio
13 IV,   26,  57  |            Mediocritates autem malorum quis laudare recte possit?
14 IV,   31,  65  |                          Ac de malorum opinione hactenus; videamus
15 IV,   31,  65  |       Atque hoc quidem commune malorum et bonorum, ut, si iam difficile
16 IV,   38,  82  |    homine cognosci, bonorum et malorum finibus nihil a philosophia
17 IV,   38,  83  |     Hunc errorem quasi radicem malorum omnium stirpitus philosophia
18  V,    8,  23  |   valeat; cum vero tria genera malorum esse dicant, qui duorum
19  V,   10,  29  |        non potest. Aderit enim malorum, si mala illa ducimus, turba
20  V,   14,  42  |        adesse possit multitudo malorum? Qui autem poterit esse