Lib. Cap. Par.

 1  I,   11,  24 |       hoc forte delectat, posse animos, cum e corporibus excesserint,
 2  I,   11,  25 |      Quid? hoc dasne aut manere animos post mortem aut morte ipsa
 3  I,   12,  26 | molestum est, primum, si potes, animos remanere post mortem, tum,
 4  I,   16,  36 |      cognoscimus, sic permanere animos arbitramur consensu nationum
 5  I,   16,  37 |    fieri possent nec intellegi. animos enim per se ipsos viventis
 6  I,   16,  38a|  Pherecydes Syrius primus dixit animos esse hominum sempiternos,
 7  I,   17,  40 | constent, perspicuum debet esse animos, cum e corpore excesserint,
 8  I,   31,  77a|         in quibus volt efficere animos esse mortalis. Stoici autem
 9  I,   31,  77a|  cornicibus: diu mansuros aiunt animos, semper negant.~
10  I,   32,  78 |      eos dico, qui aiunt manere animos, cum e corpore excesserint,
11  I,   32,  79 |       sit interire; nasci autem animos, quod declaret eorum similitudo
12  I,   32,  79 |       interiturum; dolere autem animos, ergo etiam interire. ~
13  I,   34,  82 |        sed fac, ut isti volunt, animos non remanere post mortem:
14 II,    5,  13 |    vitia radicitus et praeparat animos ad satus accipiendos eaque
15 II,   11,  27 |     fortissimos viros, molliunt animos nostros, ita sunt deinde
16 IV,    5,  9b | Peripatetici autem ad placandos animos multa adferunt, spinas partiendi
17 IV,   17,  38 |       et oratio, qui perturbari animos necesse dicunt esse, sed
18 IV,   28,  61 |    humanos superiores quam suos animos esse ducunt.~
19  V,    1,  3  |      intolerabilis adiunxisset, animos quoque dederit et corporum
20  V,   11,  33 |     vivimus; quodcumque nostros animos probabilitate percussit,