Lib. Cap. Par.

 1  I,   11,  25 |        aut beatos nos efficiet, animis manentibus, aut non miseros
 2  I,   15,  33 |  maximis ingeniis altissimisque animis et existit maxime et apparet
 3  I,   23,  54 |       quis est qui hanc naturam animis esse tributam neget? inanimum
 4  I,   24,  56 |        quae declarant inesse in animis hominum divina quaedam?
 5  I,   24,  57 |         et quasi consignatas in animis notiones, quas ennoias vocant,
 6  I,   27,  66 |       potest; nihil enim est in animis mixtum atque concretum aut
 7  I,   29,  71 |   plumbei sumus, quin nihil sit animis admixtum, nihil concretum,
 8  I,   40,  96 |         et desiderando pendemus animis, cruciamur, angimur, pro
 9 II,    4,  11 |        hoc philosophia: medetur animis, inanes sollicitudines detrahit,
10 II,   20,  47 |    coerceat temeritatem. Est in animis omnium fere natura molle
11 III,    6,  12|        sumus, sed est natura in animis tenerum quiddam atque molle,
12 III,   22,  53|        ipsos Corinthios, quorum animis diuturna cogitatio callum
13 III,   26,  63| probaret, nisi insitum illud in animis haberemus, omnis bonos interitu
14 IV,    5,  9b |       oratio est, qua medeantur animis nec eos turbulentos esse
15 IV,   27,  58 |   corporibus tot res salutaris, animis nullam invenerit; de quibus
16  V,    2,  6  |        error et haec indoctorum animis offusa caligo est, quod
17  V,   38,  110|   oblivione leniuntur traductis animis ad voluptatem. Non sine