Lib. Cap. Par.

 1  I,   10,  22a|  naturam censet esse, e qua sit mens; cogitare enim et providere
 2  I,   17,  41a|   aliquid animus, ne tam vegeta mens aut in corde cerebrove aut
 3  I,   20,  46 |       tamen sentire nihil queat mens, nisi id agat et adsit.
 4  I,   24,  59 |        versantur, quorum quanta mens sit, difficile est existimare;
 5  I,   27,  66 |      modo intellegi potest nisi mens soluta quaedam et libera,
 6  I,   27,  66 |       eadem e natura est humana mens.' ~67.
 7  I,   27,  67 |      igitur aut qualis est ista mens? -- ubi tua aut qualis?
 8 III,    5,  11|   intellegi necesse est, quorum mens motu quasi morbo perturbata
 9 III,    5,  11|      quasi vero atra bili solum mens ac non saepe vel iracundia
10 IV,    4,  8  |     cadent in sapientem, semper mens erit tranquilla sapientis.~
11 IV,   16,  35b|       est; omnibus enim, quorum mens abhorret a ratione, semper
12 IV,   21,  47 |        veri simile, quo longius mens humana progredi non potest?
13 IV,   24,  54 |         aliquid quod perturbata mens melius possit facere quam
14  V,   13,  39 |         erroribus, fit perfecta mens, id est absoluta ratio,
15  V,   23,  66 | actionemque quaerimus, alterius mens rationibus agitandis exquirendisque
16  V,   25,  70 |  praecepta cognitio, ut ipsa se mens agnoscat coniunctamque cum