Lib. Cap. Par.

 1 II,   13,  32a|        dixerit. Amittenda igitur fortitudo est aut sepeliendus dolor. ~
 2 II,   14,  33 |      dolorem esse nego (cur enim fortitudo desideraretur?), sed eum
 3 II,   18,  43 |         autem propria maxime est fortitudo, cuius munera duo sunt maxima,
 4 III,   17,  36|         Iam tibi aderit princeps fortitudo, quae te animo tanto esse
 5 IV,   19,  43 |          vim, nisi ira excanduit fortitudo. Nec vero de bellatoribus
 6 IV,   22,  50 |    igitur huc adhibetis iram? An fortitudo, nisi insanire coepit, impetus
 7 IV,   22,  50 | iracundiam esse vultis, sustulit fortitudo, iratumne censes conflixisse
 8 IV,   22,  50 |     conprehendit iratus? Vide ne fortitudo minime sit rabiosa sitque
 9 IV,   22,  50 |   levitatis. Neque enim est ulla fortitudo, quae rationis est expers.~
10 IV,   23,  51 |         robusta illa et stabilis fortitudo, nisi forte, quae vehementer
11 IV,   23,  52 |   perduxit. Non igitur desiderat fortitudo advocatam iracundiam; satis
12 IV,   24,  53 |          eam stomacho non egere. Fortitudo est igitur 'adfectio animi
13 IV,   24,  53 |         modo igitur Chrysippus? 'Fortitudo est' inquit 'scientia rerum
14  V,    5,  13 |          cum constantia gravitas fortitudo sapientia reliquaeque virtutes
15  V,   14,  41 |        vacat. Quae est enim alia fortitudo nisi animi adfectio cum
16  V,   14,  42 |         vivendum deesse ei, quem fortitudo ab aegritudine et a metu