|
Alcmene Timete, superi, fata:
tam parvus cinis
Herculeus, huc huc ille decrevit gigas!
o quanta, Titan, in nihil moles abit;
anilis, heu me, recipit Alciden sinus,
hic cumulus ille est: ecce vix totam Hercules
complevit urnam; quam leve est pondus mihi,
cui totus aether pondus incubuit leve
!Ad Tartara olim regnaque, o nate, ultima
rediturus ibas -- quando ab inferna Styge
remeabis iterum? non ut et spolium trahas
rursusque Theseus debeat lucem tibi--
sed quando solus? mundus impositus tuas
compescet umbras teque Tartareus canis
inhibere poterit? quando Taenarias fores
pulsabis? aut quas mater ad fauces agar
qua mors aditur? vadis ad manes iter
habiturus unum. quid diem questu tero?
quid misera duras vita? quid lucem hanc tenes?
quem parere rursus Herculem possum Iovi?
quis me parentem natus Alcmenen suam
tantus vocabit? o nimis felix, nimis,
Thebane coniunx, Tartari intrasti loca
florente nato teque venientem inferi
timuere forsan, quod pater tanti Herculis,
vel falsus, aderas. Quas petam terras anus,
invisa saevis regibus (si quis tamen
rex est relictus saevus)? ei miserae mihi!
quicumque caesos ingemunt nati patres,
a me petent supplicia, me cuncti obruent:
si quis minor Busiris aut si quis minor
Antaeus urbes fervidae terret plagae,
ego praeda ducar; si quis Ismarius greges
Thracis cruenti vindicat, carpent greges
mea membra diri; forsitan poenas petet
irata Iuno: totus exurget dolor;
secura victo tandem ab Alcide vacat,
paelex supersum -- quanta supplicia expetet
ne parere possim! fecit hic natus mihi
uterum timendum. Quae
petam Alcmene loca?
quis me locus, quae regio, quae mundi plaga
defendet aut quas mater in latebras agar
ubique per te nota? si patriam petam
laresque miseros, Argos Eurystheus tenet;
marita Thebas regna et Ismenon petam
thalamosque nostros, in quibus quondam Iovem
dilecta vidi? pro nimis felix, nimis,
si fulminantem et ipsa sensissem Iovem!
utinam meis visceribus Alcides foret
exsectus infans! nunc datum est tempus, datum est
videre natum laude certantem Iovi,
ut hoc daretur, scire quid fatum mihi
eripere posset. quis memor vivit tui,
o nate, populus? omne iam ingratum est genus.
Petam
Cleonas? Arcadum an populos petam
meritisque terram nobilem quaeram tuis?
hic dira serpens cecidit, hic ales fera,
hic sus cruentus, hic tua fractus manu
qui te sepulto possidet caelum leo:
si grata terra est, populus Alcmenen tuam
defendat omnis. Thracias gentes petam
Hebrique populos? haec quoque est meritis tuis
defensa tellus: stabula cum regno iacent.
hic pax cruento rege prostrato data est:
ubi enim negata est? Quod tibi infelix anus
quaeram sepulcrum? de tuis totus rogis
contendat orbis. reliquias magni Herculis
quis populus aut quae templa, quae gentes rogant?
quis,
quis petit, quis poscit Alcmenes onus?
quae tibi sepulcra, nate, quis tumulus sat est?
hic totus orbis: fama erit titulus tibi.
Quid, anime, trepidas? Herculis cineres tenes;
complectere ossa: reliquiae auxilium dabunt,
erunt satis praesidia, terrebunt tuae
reges vel umbrae. Phil. Debitos nato quidem
compesce fletus, mater Alcidae incluti.
non est gemendus nec gravi urgendus prece,
virtute quisquis abstulit fatis iter:
aeterna virtus Herculem fleri vetat:
fortes vetant maerere, degeneres iubent.
Al. Sedabo questus
vindice amisso parens
terrae atque pelagus quaque purpureus dies
utrumque clara spectat Oceanum rota?
quot misera in uno condidi
natos parens!
regno carebam, regna sed poteram dare.
una inter omnes terra quas matres gerit
votis peperci, nil ego a superis peti,
incolume nato: quid dare Herculeus mihi
non poterat ardor, quod deus quisquam mihi
negare poterat? vota in hac fuerant manu:
quidquid negaret Iuppiter, daret Hercules.
quid tale genetrix ulla mortalis tulit?
deriguit aliqua mater, ut toto stetit
succisa fetu, bisque septenos gregem
deplanxit una: gregibus aequari meus
quot ille poterat! matribus miseris adhuc
exemplar ingens derat: Alcmene dabo.
cessate, matres, pertinax si quas dolor
adhuc iubet lugere, quas luctus gravis
in saxa vertit; cedite his cunctae malis.
Agedum senile pectus, o miserae manus,
pulsate -- et una funeri tanto sat est
grandaeva anus defecta, quod totus brevi
iam quaeret orbis? expedi in planctus tamen
defessa quamquam bracchia: invidiam ut deis
lugendo facias, advoca in planctus genus.
Flete, Alcmenae magnique Iovis
plangite natum, cui concepto
lux una perit noctesque duas
contulit Eos: ipsa quiddam
plus luce perit.
Totae pariter plangite gentes,
quarum saevos ille tyrannos
iussit Stygias penetrare domos
populisque madens ponere ferrum.
fletum meritis reddite tantis,
totus, totus personet orbis.
Fleat Alciden caerula Crete,
magno tellus cara Tonanti:
centum populi bracchia pulsent.
nunc Curetes, nunc Corybantes
arma Idaea quassate manu:
armis illum lugere decet.
nunc, nunc funus plangite verum:
iacet Alcides non minor ipso,
Creta, Tonante.
Flete Herculeos, Arcades, obitus,
nondum Phoebe nascente genus:
iuga Parthenii ~Nemeaeque sonent
feriatque gravis Maenala planctus:
magno Alcidae poscit gemitum
stratus vestris saetiger agris
alesque sequi iussa sagittas
totum pinnis furata diem.
Flete, Argolicae, flete, Cleonae:
hic terrentem moenia quondam
vestra leonem fregit nostri
dextera nati. Date, Bistoniae,
verbera, matres gelidusque sonet
planctibus Hebrus flete Alciden,
quod non stabulis nascitur infans
nec vestra greges viscera carpunt.
Fleat Antaeo libera tellus
et rapta fero plaga Geryonae:
mecum, miserae, plangite, gentes,
audiat ictus utraque Tethys.
Vos quoque, mundi turba citati,
flete Herculeos, numina, casus:
vestrum Alcides cervice meus
mundum, superi, caelumque tulit,
dum stelligeri vector Olympi
pondere liber spiravit Atlans.
Ubi nunc vestrae, Iuppiter, arces?
ubi promissi regia mundi?
nempe
Alcides mortalis obit,
nempe sepultus totiens telis
facibusque tuis ille pepercit,
quotiens ignis spargendus erat.
in
me saltem iaculare facem
Semelenque puta.
Iamne Elysias, o nate, domus,
iam litus habes,
ad quod populos natura vocat?
an post raptum
Styx atra canempraeclusit iter
teque in primo limine Ditis
fata morantur? quis nunc umbras,
nate, tumultus manesque tenet?
fugit abducta navita cumba
et Centauris Thessala motis
ferit attonitos ungula manes
anguesque suos hydra sub undas
territa mergit teque labores,
o nate, timent? Fallor, fallor
vesana furens, nec te manes
umbraeque timent,
non Argolico rapta leoni
fulva pellis contecta iuba
laevos operit dira lacertos
vallantque feri tempora dentes:
donum pharetrae cessere tuae
telaque mittet iam dextra minor.
vadis inermis, nate, per umbras,
ad quas semper mansurus eris.
|