|
22. Mensium genera duo:
nam alii sunt naturales, alii civiles. Naturalium species duae, quod partim solis, partim
lunae esse dicuntur. Secundum solem fit mensis, dum sol unum quodque in zodiaco
orbe signum percurrit; lunaris est autem temporis quoddam spatium a nova luna. Civiles
menses sunt numeri quidam dierum, quos una quaeque civitas suo instituto
observat, ut nunc Romani a kalendis in kalendas. Naturales et antiquiores et
omnium gentium communes sunt, civiles et posterius instituti et ad unam quamque
pertinent civitatem. Qui sunt caelestes, sive solis seu lunae, neque peraeque
inter se pares sunt, nec dies habent totos: quippe sol in aquario moratur
circiter undetriginta, in pisce fere triginta, in ariete unum et triginta, in
geminis prope triginta et duos, et sic in ceteris inaequabiliter; sed usque
adeo non totos dies in singulis, ut annum suum, id est dies CCCLXV et portionem
nescio quam adhuc astrologis inexploratam, in XII suos dividat menses. Luna
autem singulos suos menses conficit diebus undetriginta circiter et dimidiato,
sed et hos inter se dispares: alias longiores, alias breviores. At civitatium
menses vel magis numero dierum inter se discrepant, sed dies ubique habent
totos. Apud Albanos Martius est sex et triginta, Maius viginti duum, Sextilis
duodeviginti, September sedecim; Tusculanorum Quintilis dies habet XXXVI,
October XXXII, idem October apud Aricinos XXXVIIII. Minime videntur errasse,
qui ad lunae cursum menses civiles adcommodarunt, ut in Graecia plerique, apud
quos alterni menses ad tricenos dies sunt facti. Maiores quoque nostri idem
sunt aemulati, cum annum dierum CCCLV haberent. Sed Divus Julius cum videret
hac ratione neque ad lunam menses, ut oportebat, neque annos ad solem
convenire, maluit annum corrigere, ut sic etiam menses civiles cum veris illis
solaribus, etsi non singuli, tamen universi ad anni finem necessario
concurrerent.
Nomina decem mensibus antiquis Romulum
fecisse Fulvius et Junius auctores sunt: et quidem duos primos a parentibus
suis nominasse, Martium a Marte patre, Aprilem ab Aphrodite id est id est
Venere, unde maiores eius oriundi dicebantur; proximos duos a populo: Maium a
maioribus natu, Junium a iunioribus; ceteros ab ordine quo singuli erant:
Quintilem usque Decembrum perinde a numero. Varro autem Romanos a Latinis
nomina mensum accepisse arbitratus auctores eorum antiquiores, quam urbem,
fuisse satis argute docet. Itaque Martium mensem a Marte quidem nominatum
credit, non quia Romuli fuerit pater, sed quod gens Latina bellicosa; Aprilem
autem non ab Aphrodite, sed ab aperiendo, quod tunc ferme cuncta gignantur et
nascendi claustra aperiat natura; Maium vero non a maioribus, sed a Maia nomen
accepisse, quod eo mense tam Romae, quam antea in Latio res divina Maiae fit et
Mercurio; Junium quoque a Junone potius, quam iunioribus, quod illo mense
maxime Junoni honores habentur; Quintilem, quod loco iam apud Latinus fuerit
quinto, item Sextilem ac deinceps ad Decembrem a numeris appellatos. Ceterum
Januarium et Februarium postea quidem additos, sed nominibus iam ex Latio
sumptis: et Januarium ab Jano, cui adtributus est, nomen traxisse, Februarium a
februo: est februum quidquid piat purgatque, et februamenta purgamenta, item
februare purgare et purum facere. Februum autem non idem usquequaque dicitur:
nam aliter in aliis sacris februatur, hoc est purgatur. In hoc autem mense
Lupercalibus, cum Roma lustratur, salem calidum ferunt, quod februum appellant,
unde dies Lupercalium proprie februatus et ab eo porro mensis Februarius
vocitatur. Ex his duodecim mensibus duorum tantum nomina inmutata: nam
Quintilis Julius cognominatus est C. Caesare V et M. Antonio cons. anno Juliano
secundo; qui autem Sextilis fuerat, ex SC. Marcio
Censorino C. Asinio Gallo cons. in Augusti honorem dictus est Augustus anno
Augusti vicensimo, quae nomina etiam nunc ad hanc permanent memoriam. Postea
vero multi principes nomina quaedam mensium inmutaverunt suis nuncupando
nominibus: quod aut ipsi postmodum mutaverunt, aut post obitum eorum illa
nomina pristina suis reddita mensibus.
23. Superest
pauca de die dicere, qui, ut mensis aut annus, partim naturalis partim civilis
est. Naturaliter dies est tempus ab exoriente sole ad solis occasum, cuius
contrarium tempus est nox ab occasu solis ad exortum. Civiliter autem dies
vocatur tempus, quod fit uno caeli circumactu, quo dies verus et nox continetur,
ut cum dicimus aliquem dies XXX tantum vixisse, relinquitur enim etiam noctes
intellegere. Huius modi dies ab astrologis et civitatibus quattuor modis
definitur. Babylonii quidem quidem a solis exortu ad exortum eiusdem astri diem
statuerunt, at in Umbria plerique a meridie ad meridiem, Athenienses autem an
occasu solis ad occasum; ceterum Romani a media nocte ad mediam noctem diem
esse existimarunt: indicio sunt sacra publica et auspicia etiam magistratuum,
quorum si quid ante medium noctis est actum, diei, qui praeteriit, adscribitur;
si quid autem post mediam noctem et ante lucem factum est, eo die gestum
dicitur, qui eam sequitur noctem. Idem significat quod, qui a media nocte ad
proximam mediam noctem in his horis quattuor et viginti nascuntur, eundem diem
habent natalem. In horas XII diem divisum esse noctemque in totidem vulgo notum
est; sed hoc credo Romae post reperta solaria observatum. Quorum antiquissimum
quod fuerit, inventu difficile est: alii enim apud aedem Quirini primum
statutum dicunt, alii in Capitolio, nonnulli ad aedem Dianae in Aventino. Illud
satis constat, nullum in foro prius fuisse, quam id, quod M'. Valerius ex
Sicilia advectum ad rostra in columna posuit; quod quoniam ad clima Siciliae
descriptum ad horas Romae non conveniret, L. Philippus censor aliud iuxta
constituit. Deinde aliquanto post P.
Cornelius Nasica censor ex aqua fecit horarium, quod et ipsum ex consuetudine
noscendi a sole horas solarium coeptum vocari. Horarum nomen non minus annos
trecentos Romae ignoratum esse credibile est: nam XII tabulis nusquam nominatas
horas invenies, ut in aliis postea legibus, sed ante meridiem, eo videlicet,
quod partes diei bifariam tum divisi meridies discernebat. Alii diem
quadripertito, sed et noctem similiter dividebant; idque similitudo testatur
militaris, ubi dicitur vigilia prima, item secunda et tertia et quarta.
24. Sunt etiam plura noctis et
diei tempora aliis subnotata propriisque discreta nominibus, quae apud veteres
poetas passim scripta inveniuntur: ea omnia ordine suo exponam. Incipiam a
nocte media, quod tempus principium et postremum est diei Romani. Tempus, quod
huic proximum est, vocatur de media nocte; sequitur gallicinium, cum galli
canere incipiunt, dein conticinium, cum conticuerunt; tunc ante lucem, et sic
diluculum, cum sole nondum orto iam lucet. Secundum diluculum vocatur mane, cum
lux videtur sole orto; post hoc ad meridiem, tunc meridies, quod est medii diei
nomen, inde de meridie; hinc suprema: quamvis plurimi supremam post occasum
solis esse existimant, quia est in XII tabulis scriptum sic: solis occasus
suprema tempestas esto; sed postea M. Plaetorius tribunus plebiscitum tulit, in
quo scriptum est praetor urbanus, qui nunc est quique posthac fuat, duo
lictores apud se habeto iusque ad supremam — ad solem occasum usque — inter
cives discito. Post supremam sequitur vespera, ante ortum scilicet eius
stellae, quam Plautus vesperuginem, Ennius vesperum, Vergilius hesperon
appellat. Inde porro crepusculum, sic fortasse appellatum, quod res incertae
creperae dicuntur idque tempus noctis sit an diei incertum est. Post id
sequitur tempus, quod dicimus luminibus accensis, antiqui prima face dicebant;
deinde concubium, cum itum est cubitum; exinde intempesta — id est multa — nox,
qua nihil agi tempestivum; tunc cum ad mediam noctem dicitur, et sic media nox
* * *
Deest epilogus
|