|
37.
Haec postquam
Trojani viderunt, Antenor, Polydamas, Aeneas ad Priamum veniunt. Agunt cum eo, ut concilium vocet, de
fortunis suis quid sit faciendum. Priamus concilium convocat: illi
postulaverunt loquendi facultatem dari: jubet dicere eos quid desiderent.
Antenor commemorat, principes defensores Trojae Hectorem ceterosque natos ejus
cum advenis ductoribus interfectos esse; magnos fortissimosque adhuc contra
stare, Agamemnonem, Menelaum, Neoptolemum, non minus fortem quam pater ejus
fuisset, Ulyssem, Nestorem, Diomedem, Ajacem Locrum, ceterosque quam plures
summae prudentiae. Contra, Trojanos clausos et contritos esse. Suadet potius,
ut Helena his, et quae Alexander abstulit reddantur, et pax fiat. Postquam
multa verba de pace concilianda dixerunt, surgit Amphimachus filius Priami
adolescens fortissimus: malisque verbis adortus est Antenorem, et eos qui
consenserant, increpare, factaque eorum coepit, et suadere potius exercitu
irruptionem in castra facere, usque dum vincant, aut victi pro patria
occumbant. Postquam is finem fecit, Aeneas exsurgit, lenibus mitibusque verbis
refutat, pacem ab Argivis peti magnopere suadet.
38.
Postquam finis dicendi
factus est, Priamus magno animo surgit, ingerit multa mala Antenori et Aeneae:
eos auctores belli appetendi fuisse, et legatos in Graeciam mittendi, cum ipse
quoque Antenor legatus redierit, et renuntiaverit se contumeliose tractatum
esse. Deinde et Aeneam, qui cum Alexandro Helenam et praedam eripuerit.
Quapropter certum sibi esse, pacem non fieri: imperatque ut omnes parati sint,
cum signum dederit, per portas irruptionem facere: aut vincere, aut mori sibi
certum esse. Haec postquam dixit, multis verbis eos hortatus, concilium
dimisit, Amphimachum in regiam duxit, dixitque se vereri ab his qui pacem
suaserant, ne oppidum prodant, eosque habere multos de plebe qui cum eis
sentiant: opus esse eos interfici. Si hoc factum sit, se patriam defensurum, et
Argivos superaturum. Simulque rogat, ut sibi fidelis et obediens, paratusque
cum armis sit: id sine suspicione ita fieri posse: postera die, ita uti solet,
rem divinam facturum, eosque ad coenam vocaturum. Tunc Amphimachus
consilio approbato hoc facturum promittit, atque ita ab eo discessit.
39.
Eodem die conveniunt clam Antenor, Polydamas, Ucalegon, Amphidamas, Dolon:
dicunt se mirari pertinaciam regis qui clausus cum patria et comitibus perire
mallet, quam pacem facere. Antenor
ait se invenisse quid faciendum sit, quod sibi et illis in commune proficiat,
dum sibi et illis foret fides. Omnes se in fide astringunt. Antenor, ut vidit
se obstrictum, mittit ad Aeneam, dicens, prodendam esse patriam, et sibi
suisque cavendum esse: ad Agamemnonem de his aliquem mittendum esse: nam regem
iratum de concilio surrexisse, quia ei pacem suaserit: vereri se ne quid novi
consilii ineat. Itaque omnes promittunt: statimque Polydamantem, qui ex his
unus erat, ad Agamemnonem clam mittunt. Polydamas in castra Argivorum pervenit,
Agamemnonem convenit, dixitque ea quae suis placerent.
40.
Agamemnon clam
nocte omnes duces in concilium convocat, refert eadem: quid cuique videatur,
dicere jubet. Omnibus
placitum est, ut fides proditoribus servetur. Ulysses et Nestor vereri se
dixere, hanc temeritatem subire. Neoptolemus eos refutat. Dum inter se certant,
placitum est, signum a Polydamante exigi, et idipsum per Sinonem ad Aeneam,
Anchisem, et Antenorem mitti. Sinon ad Trojam proficiscitur. Et quia
nondum claves portae Amphimachi custodibus traditae erant, signo dato Sinon,
nomine Aeneae, et Anchisae, et Antenoris audito, confirmatus, Agamemnoni
renuntiat. Tunc placitum est omnibus, ut fides daretur, et jurejurando
confirmaretur, Antenori, Aeneae, Ucalegoni, Polydamanti, Doloni, suisque
parentibus, liberis, conjugibusque, et consanguineis propinquis, et amicis qui
una conjurassent, omnibus fidem praestari, suaque omnia sacra et bona incolumia
habere liceat. Hoc pacto confirmato, et jurejurando astricto, suadet Polydamas,
noctu exercitum ad portam Scaeam ut adducant, ubi extrinsecus caput equi pictum
est, ibi praesidia habere noctu Antenorem cum Anchise, exercitusque noctu
portam reseraturos, eisque lumen prolaturos. Id signum eruptionis fore, quod
ibi praesto forent qui ad regiam eos ducant.
|