|
1.
Alia vero die in civitate sua quaeritur a civibus suis ad salutandum et non
inventus est. Fit tremor, sonat planctus ingens per totam civitatem. Tantus
namque amor civium suorum erga eum erat, ut per multa tempora tonsores
privarentur a publico, spectacula tollerentur, balnea clauderentur.
2.
Et cum haec Tyri aguntur, supervenit ille Taliarchus, qui a rege Antiocho
missus fuerat ad necandum iuvenem. Qui ut vidit omnia clausa, ait cuidam puero:
"Indica mihi, si valeas, quae est haec causa, quod civitas ista in luctu
moratur?" Cui puer ait: "O hominem inprobum! Scit et interrogat! Quis
est enim, qui nesciat ideo hanc civitatem in luctu esse, quia princeps huius
patriae nomine Apollonius reversus ab Antiochia subito nusquam conparuit?"
Tunc Taliarchus dispensator regis hoc audito gaudio plenus rediit ad navem et
tertia navigationis die attigit Antiochiam. Ingressusque ad regem ait:
"Domine rex, laetare et gaude, quia iuvenis ille Tyrius Apollonius timens
regni tui vires subito nusquam conparuit." Rex ait: "Fugere quidem
potest, sed effugere non potest." Continuo huiusmodi edictum proposuit:
"Quicumque mihi Tyrium Apollonium, contemptorem regni mei, vivum
exhibuerit, accipiet auri talenta centum, qui vero caput eius attulerit,
accipiet ducenta." Hoc edicto
proposito non tantum eius inimici, sed etiam amici eius cupiditate ducebantur
et ad indagandum properabant. Quaeritur Apollonius per terras, per montes, per
silvas, per universas indagines, et non inveniebatur.
1.
Tunc iussit rex classes navium praeparari ad persequendum iuvenem. Sed moras facientibus his, qui classes navium
praeparabant, devenit Apollonius civitatem Tharsiam.
2.
Et deambulans iuxta litus visus est a quodam nomine Hellenico, cive suo, qui
supervenerat ipsa hora. Et accedens ad
eum Hellenicus ait: "Ave, rex Apolloni!" At ille salutatus fecit,
quod potentes facere consueverunt: sprevit hominem plebeium. Tunc senex
indignatus iterato salutavit eum et ait: "Ave, inquam, Apolloni, resaluta
et noli despicere paupertatem nostram honestis moribus decoratam. Si enim scis, cavendum
tibi est, si autem nescis, admonendus es. Audi, forsitan quod nescis, quia
proscriptus es." Cui Apollonius ait: "Et quis patriae meae principem
potuit proscribere?" Hellenicus ait: "Rex Antiochus." Apollonius
ait: "Qua ex causa?" Hellenicus ait: "Quia quod pater est, tu
esse voluisti." Apollonius ait: "Et quanti me proscripsit?"
Hellenicus respondit: "Ut quicumque te vivum exhibuerit, centum auri
talenta accipiat; qui vero caput tuum absciderit, accipiet ducenta. Ideoque
moneo te: fugae praesidium manda."
3.
Haec cum dixisset Hellenicus, discessit. Tunc iussit Apollonius revocari ad se
senem et ait ad eum: "Rem fecisti optimam, ut me instrueres." Et
iussit ei proferri centum talenta auri et ait: "Accipe, gratissimi exempli
pauperrime, quia mereris; et puta te mihi caput a cervicibus amputasse et
gaudium regi pertulisse. Et ecce habes pretium centum talenta auri, et puras manus
a sanguine innocentis." Cui Hellenicus ait: "Absit, domine, ut huius
rei causa praemium accipiam. Apud bonos enim homines amicitia praemio non
conparatur." Et vale dicens discessit.
1.
Post haec
Apollonius dum deambularet in eodem loco supra litore, occurrit ei alius homo
nomine Stranguillio. Cui ait Apollonius: "Ave, mi carissime
Stranguillio." Et ille dixit: "Ave, domine Apolloni. Quid
itaque in his locis turbata mente versaris?" Apollonius ait:
"Proscriptum vides." Et Stranguillio ait: "Et quis te
proscripsit?" Apollonius ait: "Rex Antiochus." Stranguillio ait: "Qua
ex causa?" Apollonius ait: "Quia filiam eius, sed ut verius dicam,
coniugem in matrimonium petivi. Sed, si fieri potest, in civitate vestra volo
latere."
2.
Stranguillio ait: "Domine Apolloni, civitas nostra pauper est et
nobilitatem tuam ferre non potest: praeterea duram famem saevamque sterilitatem
patimur annonae, nec est ulla spes salutis civibus nostris, sed crudelissima
mors potius ante oculos nostros versatur."
3.
Apollonius autem ad Stranguillionem ait: "Age ergo deo gratias, quod me
profugum finibus vestris applicuit. Dabo itaque civitati vestrae centum milia
frumenti modiorum, si fugam meam celaveritis."
4.
Stranguillio ut audivit, prostravit se pedibus Apollonii dicens: "Domine
rex Apolloni, si civitati esurienti subveneris, non solum fugam tuam celabunt,
sed etiam, si necesse fuerit, pro salute tua dimicabunt."
|