|
1.
Cumque haec dixisset, perrexerunt in civitatem, et ascendens Apollonius
tribunal in foro cunctis civibus et maioribus eiusdem civitatis dixit:
"Cives Tharsis, quos annonae penuria turbat et opprimit, ego Tyrius
Apollonius relevabo. Credo enim vos huius
beneficii memores fugam meam celaturos. Scitote enim me legibus Antiochi regis
esse fugatum; sed vestra felicitate faciente hucusque ad vos sum delatus. Dabo
itaque vobis centum milia modiorum frumenti eo pretio, quo sum in patria mea
eos mercatus, id est octo aereis singulos modios."
2.
Cives vero Tharsis, qui singulos modios singulos aureos mercabantur, exhilarati
facti adclamationibus gratias agebant certatim accipientes frumentum.
Apollonius autem, ne deposita regia dignitate mercatoris videretur adsumere
nomen magis quam donatoris, pretium, quod acceperat, utilitati eiusdem
civitatis redonavit.
3.
Cives vero his tantis beneficiis cumulati optant ei statuam statuere ex aere et
eam conlocaverunt in foro, in biga stantem, in dextra manu fruges tenentem,
sinistro pede modium calcantem et in base haec scripserunt: TARSIA CIVITAS
APOLLONIO TYRIO DONUM DEDIT EO QUOD STERILITATEM SUAM ET FAMEM SEDAVIT.
1.
Et interpositis mensibus sive diebus paucis hortante Stranguillione et
Dionysiade, coniuge eius, et premente fortuna ad Pentapolitanas Cyrenaeorum
terras adfirmabatur navigare, ut ibi latere posset. Deducitur itaque Apollonius cum ingenti honore ad
navem et valedicens hominibus ascendit ratem. Qui dum navigaret, intra duas
horas diei mutata est pelagi fides.
Certa non certis cecidere ...
Concita
tempestas rutilans inluminat orbem.
Aeolus imbrifero flatu turbata procellis
Corripit
arna. Notus picea caligine tectus
Scinditque omne latus pelagique volumina versat.
Volvitur hinc Boreas, nec iam mare sufficit Euro,
Et freta disturbata sibi involvit harena.
... et cum revocato a cardine ponto
Omnia miscentur. Pulsat mare sidera, caelum.
In sese glomeratur hiems; pariterque morantur
Nubila, grando, nives, zephyri, freta, fulgida, nimbi.
Flamma volat vento, mugit mare conturbatum.
Hinc Notus, hinc Boreas, hinc Africus horridus instat.
Ipse tridente suo Neptunus spargit harenas.
Triton terribili cornu cantabat in undis.
1.
Tunc unusquisque sibi rapuit tabulas, morsque nuntiatur. In illa vero caligine tempestatis omnes perierunt.
Apollonius vero unius tabulae beneficio in Pentapolitarum est litore pulsus.
Interim stans Apollonius in litore nudus intuens tranquillum mare ait: "O
Neptune, rector pelagi, hominum deceptor innocentium, propter hoc me reservasti
egenum et pauperem, quo facilius rex crudelissimus Antiochus persequatur! Quo itaque ibo? Quam partem
petam? Vel quis ignoto vitae dabit auxilium?"
2.
Et cum sibimet ipsi increparet, subito animadvertens vidit quendam grandaevum
sago sordido circumdatum. Et prosternens se illius ad pedes effusis lacrimis
ait: "Miserere mei, quicumque es, succurre naufrago et egeno non humilibus
natalibus genito! Et ut scias, cui miserearis, ego sum Tyrius Apollonius,
patriae meae princeps. Audi nunc tragoediam calamitatis meae, qui modo genibus
tuis provolutus vitae auxilium precor. Praesta
mihi ut vivam."
3.
Itaque piscator, ut vidit primam speciem iuvenis, misericordia motus erigit eum
et tenens manum eius duxit eum intra tecta parietum domus suae et posuit
epulas, quas potuit. Et ut plenius misericordiae suae satisfaceret, exuens se
tribunarium suum scindit eum in duas partes aequaliter et dedit unam iuveni
dicens: "Tolle hoc, quod habeo, et vade in civitatem: forsitan invenies,
qui tibi misereatur. Et si non inveneris, huc revertere et mecum laborabis et piscaberis:
paupertas quaecumque est, sufficiet nobis. Illud tamen admoneo te, ut si quando
deo adnuente redditus fueris natalibus tuis, et tu respicias tribulationem
paupertatis meae." Cui Apollonius
ait: "Nisi meminero tui, iterum naufragium patiar nec tui similem
inveniam!"
|