|
1.
Apollonius vero universos casus suos exposuit et finito sermone lacrimas
effundere coepit. Quem ut vidit rex flentem, respiciens filiam suam ait: "Nata dulcis,
peccasti, quod, dum vis nomen et casus adolescentis agnoscere, veteres ei
renovasti dolores. Ergo, dulcis et
sapiens filia, ex quo agnovisti veritatem, iustum est, ut ei liberalitatem tuam
quasi regina ostendas." Puella vero respiciens Apollonium ait: "Iam
noster es, iuvenis, depone maerorem; et quia permittit indulgentia patris mei,
locupletabo te." Apollonius vero cum gemitu egit gratias.
2.
Rex vero videns tantam bonitatem filiae suae valde gavisus est et ait ad eam:
"Nata dulcis, me salvum habeas. Iube tibi afferre lyram et aufer iuveni
lacrimas et exhilara ad convivium." Puella vero iussit sibi afferri lyram.
At ubi eam accepit, cum nimia dulcedine vocis cordarum sonos, melos cum voce
miscebat. Omnes convivae coeperunt mirari dicentes: "Non potest esse
melius, non esse dulcius plus isto, quod audivimus!"
3.
Inter quos solus tacebat Apollonius. Ad quem rex ait: "Apolloni, foedam rem facis.
Omnes filiam meam in arte musica laudant,
quare tu solus tacendo vituperas?" Apollonius ait: "Domine rex, si
permittis, dicam, quod sentio: filia enim tua in artem musicam incidit, sed non
didicit. Denique
iube mihi dari lyram, et statim scies, quod ante nesciebas." Rex
Archistrates dixit: "Apolloni, ut intelligo, in omnibus es locuples."
4.
Et induit statum et corona caput coronavit et accipiens lyram introivit
triclinium. Et ita fecit, ut discumbentes non Apollonium, sed Apollinem
existimarent. Atque ita facto silentio 'arripuit plectrum, animumque accomodat
arti.' Miscetur vox cantu modulata cordis. Discumbentes una cum rege in laude
clamare coeperunt et dicere: "Non potest melius, non potest dulcius!"
5.
Post haec deponens lyram ingreditur in comico habitu et mirabili manu et saltu
inauditas actiones expressit. Post haec induit tragicum: et nihilominus
admirabiliter complacuit ita, ut omnes amici regis et hoc se numquam audisse
testarentur nec vidisse.
1.
Inter haec filia regis, ut vidit iuvenem omnium artium studiorumque esse
cumulatum, vulneris saevo capitur igne. Incidit in amorem infinitum. Et finito convivio
sic ait puella ad patrem suum: "Permiseras mihi paulo ante, ut, si quid
voluissem, de tuo tamen, Apollonio darem, rex et pater optime!" Cui dixit:
"Et permisi et permitto et opto."
2.
Permisso sibi a patre, quod ipsa ultro praestare volebat, intuens Apollonium
ait: "Apolloni magister, accipe indulgentia patris mei ducenta talenta
auri, argenti pondera XL, servos XX et vestem copiosissimam." Et intuens
famulos, quos donaverat, dixit: "Afferte quaequae promisi, et praesentibus
omnibus exponite in triclinio!" Laudant omnes liberalitatem puellae.
Peractoque convivio levaverunt se universi; vale dicentes regi et reginae
discesserunt.
3.
Ipse quoque Apollonius ait: "Bone rex, miserorum misericors, et tu, regina
amatrix studiorum, valete." Et haec dicens respiciens famulos, quos illi
puella donaverat, ait: "Tollite, famuli, haec quae mihi regina donavit:
aurum, argentum et vestem; et eamus hospitalia quaerentes." Puella vero
timens, ne amatum non videns torqueretur, respexit patrem suum et ait:
"Bone rex, pater optime, placet tibi, ut hodie Apollonius a nobis
locupletatus abscedat, et quod illi dedisti, a malis hominibus ei
rapiatur?" Cui rex ait: "Bene
dicis, domina; iube ergo ei dari unam zaetam, ubi digne quiescat." Accepta
igitur mansione Apollonius bene acceptus requievit, agens deo gratias, qui ei
non denegavit regem consolatorem.
1.
Sed 'regina' sui 'iam dudum saucia cura' Apolloni figit in 'pectore vultus
verbaque', cantusque memor credit 'genus esse deorum'. Nec somnum oculis nec 'membris
dat cura quietem'. Vigilans primo mane irrumpit cubiculum patris. Pater videns
filiam ait: "Filia dulcis, quid est quod tam mane praeter consuetudinem
vigilasti?" Puella ait: "Hesterna
studia me excitaverunt. Peto itaque, pater, ut me tradas hospiti nostro
Apollonio studiorum percipiendorum gratia." Rex vero gaudio plenus iussit
ad se iuvenem vocari. Cui sic ait: "Apolloni, studiorum tuorum felicitatem
filia mea a te discere concupivit. Peto itaque, ut desiderio natae meae
parueris, et iuro tibi per regni mei vires: quidquid tibi iratum abstulit mare,
ego in terris restituam." Apollonius hoc audito docet puellam, sicuti et
ipse didicerat.
2.
Interposito brevi temporis spatio, cum non posset puella ulla ratione vulnus
amoris tolerare, in multa infirmitate membra prostravit fluxa, et coepit iacere
imbecillis in toro. Rex ut vidit filiam suam subitaneam valitudinem incurrisse,
sollicitus adhibet medicos, qui temptantes venas tangunt singulas corporis
partes, nec omnino inveniunt aegritudinis causas.
|