|
1.
Et cum haec Mutilena aguntur, venit Apollonius post quattuordecim annos ad
civitatem Tharsiam ad domum Stranguillionis et Dionysiadis. Quem videns Stranguillio
de longe perrexit cursu rapidissimo ad uxorem suam dicens ei: "Certe
dixeras Apollonium perisse naufragio; et ecce venit ad repetendam filiam suam.
Quid dicturi sumus patri de filia, cuius nos fuimus parentes?" Scelerata mulier hoc audito toto corpore contremuit et
ait: "Miserere, ut dixi, coniunx, tibi confiteor: dum nostram diligo,
alienam perdidi filiam. Nunc ergo ad praesens indue vestes lugubres, et fictas
fundamus lacrimas et dicamus eam subito dolore stomachi interisse. Qui cum nos
tali habitu viderit, credet."
2.
Et dum haec aguntur, intrat Apollonius domum Stranguillionis, a fronte comam
aperit, hispidam ab ore removit barbam. Ut vidit eos lugubri veste ait:
"Hospites fidelissimi, si tamen in vobis hoc nomen permanet, ut quid in
adventu meo largas effunditis lacrimas? Ne forte istae lacrimae non sint
vestrae, sed meae propriae?" Scelerata mulier ait cum lacrimis: "Utinam quidem
istum nuntium alius ad aures vestras referret, et non ego aut coniunx meus! Nam
scito Tharsiam filiam tuam a nobis subitaneo dolore stomachi fuisse
defunctam." Apollonius ut audivit, tremebundus toto corpore expalluit
diuque maestus constitit. Sed postquam recepit spiritum, intuens mulierem sic
ait: "Tharsia filia mea ante paucos dies decessit: numquid pecunia aut
ornamenta aut vestes perierunt?"
1.
Scelesta mulier haec eo dicente secundum pactum ferens atque reddens omnia sic
ait: "Crede nobis, quia, si genesis permisisset, sicut haec omnia damus,
ita et filiam tibi reddidissemus. Et ut scias nos non mentiri, habemus huius rei
testimonium civium, qui memores beneficiorum tuorum ex aere collato filiae tuae
monumentum fecerunt, quod potest tua pietas videre." Apollonius vero
credens eam vere esse defunctam ait ad famulos suos "Tollite haec omnia et
ferte ad navem, ego enim vado ad filiae meae monumentum." At ubi pervenit,
titulum legit: D. M. CIVES THARSI THARSIAE VIRGINI APOLLONII REGIS FILIAE OB
BENEFICIUM EIUS PIETATIS CAUSA EX AERE CONLATO FECERUNT.
2. Perlecto
titulo stupenti mente constitit. Et dum miratur se lacrimas non posse fundere,
maledixit oculos suos dicens: "O crudeles oculi, titulum natae meae
cernitis et lacrimas fundere non potestis! O
me miserum! Puto, filia mea vivit." Et haec dicens rediit ad navem atque
ita suos allocutus est dicens: "Proicite me in subsannio navis; cupio enim
in undis efflare spiritum, quem in terris non licuit lumen videre."
1.
Proiciens se in subsannio navis sublatis ancoris altum pelagus petiit iam ad
Tyrum reversurus. Qui dum prosperis
ventis navigat, subito mutata est pelagi fides. Per diversa discrimina maris
iactantur; omnibus deum rogantibus ad Mytilenam civitatem advenerunt. Ibi
Neptunalia festa celebrabantur. Quod cum cognovisset Apollonius, ingemuit et ait:
"Ergo omnes diem festum celebrant praeter me! Sed ne lugens et avarus
videar! Sufficit enim servis meis poena, quod me tam infelicem sortiti sunt
dominum."Et vocans dispensatorem suum ait ad eum: "Dona X aureos
pueris, et eant et emant, quod volunt, et celebrent diem. Me autem veto a quoquam vestrum appellari; quod si
aliquis vestrum fecerit, crura ei frangi iubeo."
2.
Cum igitur omnes nautae Apollonii convivium melius ceteris navibus celebrarent,
contigit, ut Athenagora, princeps civitatis, qui Tharsiam filiam eius
diligebat, deambulans in litore consideraret celebritatem navium. Qui dum singulas notat
naves, vidit hanc navem e ceteris navibus meliorem et ornatiorem esse. Accedens
ad navem Apollonii coepit stare et mirari. Nautae vero et servi Apollonii
salutaverunt eum dicentes: "Invitamus te, si dignaris, o princeps
magnifice." At ille petitus cum V servis suis navem ascendit. Et cum
videret eos unanimes discumbere, accubuit inter epulantes et donavit eis X aureos
et ponens eos supra mensam dixit: "Ecce, ne me gratis invitaveritis."
Cui omnes dixerunt: "Agimus nobilitati tuae maximas gratias."
Athenagora autem cum vidisset omnes tam licenter discumbere nec inter eos
maiorem esse, qui provideret, ait ad eos: "Quod omnes licenter
discumbitis, navis huius dominus quis est?" Gubernator dixit: "Navis
huius dominus in luctu moratur et iacet intus in subsannio navis in tenebris;
flet uxorem et filiam." Quo audito dolens Athenagora dixit ad gubernum:
"Dabo tibi duos aureos; et descende ad eum et dic illi: Rogat te
Athenagora, princeps huius civitatis, ut procedas ad eum de tenebris et ad
lucem exeas." Iuvenis ait: "Si possum de duobus aureis quattuor
habere crura" et "Tam utilem inter nos huic muneri non elegisti nisi
me? Quaere alium, qui eat, quia iussit, quod, quicumque eum appellaverit, crura
ei frangantur." Athenagora ait: "Hanc legem vobis statuit, non mihi,
quem ignorat. Ego autem ad eum descendo. Dicite mihi, quis
vocatur." Famuli dixerunt: "Apollonius."
|