|
1.
Athenagora vero ait intra se audito nomine: "Et Tharsia Apollonium
nominabat patrem." Et demonstrantibus pueris pervenit ad eum. Quem cum
vidisset squalida barba, capite horrido et sordido in tenebris iacentem,
submissa voce salutavit eum: "Ave, Apolloni." Apollonius vero putabat se a quoquam de suis
contemptum esse; turbido vultu respiciens, ut vidit ignotum sibi hominem
honestum et decoratum, texit furorem silentio.
2.
Cui Athenagora princeps civitatis ait: "Scio enim te mirari, sic quod
nomine te salutaverim. Disce quod princeps huius civitatis sum." Et cum Athenagora nullum ab
eo audisset sermonem, item ait ad eum: "Descendi de via in litore ad
naviculas contuendas et inter omnes naves vidi navem tuam decenter ornatam,
amabili aspectu. Et dum incedo, invitatus sum ab amicis et nautis tuis. Ascendi et libenti animo discubui. Inquisivi dominum
navis. Dixerunt
te in luctu esse gravi; quod et video. Sed
pro desiderio, quo veni ad te, procede de tenebris ad lucem et epulare nobiscum
paulisper. Spero autem de deo, quia dabit tibi post hunc tam ingentem luctum
ampliorem laetitiam."
3.
Apollonius autem luctu fatigatus levavit caput suum et sic ait: "Quicumque
es, domine, vade, discumbe et epulare cum meis ac si cum tuis. Ego vero valde
afflictus sum meis calamitatibus, ut non solum epulari sed nec vivere
desiderarem."
4.
Confusus Athenagora subiit de subsannio navis rursus ad navem et discumbens
ait: "Non potui domino vestro persuadere, ut ad lucem procederet. Itaque
quid faciam, ut eum a proposito mortis revocem? Bene mihi venit in mentem:
perge, puer, ad lenonem illum et dic ei, ut mittat ad me Tharsiam."Cumque
perrexisset puer ad lenonem, haec leno audiens non potuit eum contemnere, licet
autem contra voluntatem, nolens misit illam.
5.
Veniente autem Tharsia ad navem videns eam Athenagora ait ad eam: "Veni
huc ad me, Tharsia domina; hic est enim ars studiorum tuorum necessaria, ut
consoleris dominum navis huius et horum omnium, sedentem in tenebris horteris
consolationem recipere, et eum provoces ad lucem exire lugentem coniugem et
filiam. Haec
est pietatis causa, per quam dominus hominibus fit propitius. Accede ergo ad eum et suade exire ad lucem: forsitan
per nos deus vult eum vivere. Si enim hoc potueris facere, XXX dies a lenone te
redimam, ut devotae virginitati tuae vacare possis; et dabo tibi insuper decem
sestertia auri."
6.
Audiens haec puella constanter descendit in subsannio navis ad Apollonium et
submissa voce salutavit eum dicens: "Salve, quicumque es, laetare. Non
enim aliqua ad te consolandum veni polluta, sed innocens virgo, quae
virginitatem meam inter naufragium castitatis inviolabiliter servo."
1.
His carminibus coepit modulata voce canere:
"Per sordes gradior, sed sordis conscia
non sum,
Sicut rosa in spinis nescit compungi mucrone.
Piratae me rapuerunt gladio ferientes iniquo
Lenoni nunc vendita numquam violavi pudorem.
Ni fletus et
lucti et lacrimae de amissis inessent,
Nulla me melior, pater si nosset, ubi essem.
Regio sum genere et stirpe propagata piorum,
Sed contemptum habeo et iubeor adeoque laetari!
Fige modum lacrimis, curas resolve dolorum,
Redde oculos caelo et animum ad sidera tolle!
Aderit ille deus creator omnium et auctor;
Non sinit hos fletus casso dolore relinqui!"
2.
Ad haec verba levavit caput Apollonius et vidit puellam, et ingemuit et ait:
"O me miserum! Quamdiu contra
pietatem luctor?" Erigens se ergo adsedit et ait ad eam: "Ago
prudentiae et nobilitati tuae maximas gratias; consolationi tuae hanc vicem
rependo, ut merito, quandoque si laetari mihi licuerit, te regni mei viribus
relevem; et sic forsitan, ut dicis te regiis natalibus ortam, tuis te
parentibus repraesento. Nunc ergo accipe aureos ducentos et ac si in lucem
produxeris me, gaude. Vade; et rogo, ulterius non me appelles: recentem enim
mihi renovasti dolorem."
3. Et
acceptis ducentis aureis abscessit de illo loco. Et ait ad eam Athenagora:
"Quo vadis, Tharsia? Sine effectu laborasti? Num potuimus facere misericordiam
et subvenire homini interficienti se?" Et ait ad eum Tharsia: "Omnia,
quaecumque potui, feci, sed datis mihi CC aureis rogavit, ut abscederem,
asserens renovato luctus dolore cruciari."
4. Et
ait ad eam Athenagora: "Ego tibi modo CCCC aureos dabo, tantum descende ad
eum; refunde ei hos CC, quos tibi dedit; provoca eum ad lumen exire dicens ei:
"Ego non pecuniam, salutem tuam quaero."
5.
Et descendens Tharsia ad eum ait: "Iam si in hoc squalore permanere
definisti, pro eo quod pecunia ingenti me honorasti, permitte me tecum in his
tenebris miscere sermonem. Si enim parabolarum mearum nodos absolveris, vadem;
sin aliter, refundam tibi pecuniam, quam mihi dedisti, et abscedam."
6.
At ille ne videretur pecuniam recipere, simul et cupiens a prudenti puella
audire sermonem ait: "Licet in malis meis nulla mihi cura suppetit nisi
flendi et lugendi, tamen, ut hortamento laetitiae caream, dic quod interrogatura
es et abscede. Deprecor, ut fletibus meis spatium tribuas."
1.
Et ait ad eum Tharsia:
"Est
domus in terris, clara quae voce resultat.
Ipsa domus resonat, tacitus sed non sonat hospes.
Ambo tamen
currunt, hospes simul et domus una.
Si ergo, ut adseris, rex es in patria tua
- nihil enim rege prudentius esse convenit -, solve mihi quaestionem."
2. Et
agitans caput Apollonius ait: "Ut scias me non esse mentitum: domus, quae
in terris resonat, unda est; hospes huius domus tacitus piscis est, qui simul
cum domo currit."
3.
Admiratur puella hinc in explanatione magna vere regem esse et acrioribus eum
quaestionibus pulsat et ait:
"Dulcis amica ripae, semper vicina
profundis,
Suave canens Musis, nigro perfusa colore
Nuntia sum linguae digitis signata magistri."
Et ait ad eam Apollonius: "Dulcis amica
dei, quae cantus suos mittit ad caelum, canna est, ripae semper vicina, quia
iuxta aquas sedes collocatas habet. Haec nigro perfusa colore nuntia est
linguae, quod vox per eam transit."
Item ait ad eum puella:
"Longa feror velox, formosae filia
silvae,
Innumera pariter comitum stipata caterva.
Curro vias multas, vestigia nulla relinquo."
|