|
Nunc operae
pretium est quaedam memorare iuventae
atque senectutis pauca referre meae,
quis lector mentem rerum vertigine fractam
erigat et maestum noscere curet opus.
captus amore tuo demens, Aquilina, ferebar,
pallidus et tristis captus amore tuo.
nondum quid sit amor vel quid Venus ignea noram:
torquebar potius rusticitate mea.
nec minus illa meo percussa cupidine flagrans
errabat toto non capienda domo.
carmina, pensa procul nimium dilecta iacebant:
solus amor cordi curaque semper erat.
nec reperire viam, qua caecum pasceret ignem,
docta nec alternis reddere verba notis,
tantum in conspectu studium praestabat inane,
anxia vel solo lumine corda fovens.
me pedagogus agit, illam tristissima mater
servabat, tanti poena secunda mali.
pensabant oculos nutusque per omnia nostros
quaeque solet mentis ducere signa color.
dum licuit, votum tacite compressimus ambo
et varia dulces teximus arte dolos.
at postquam teneram rupit verecundia frontem
nec valuit penitus flamma recepta tegi,
mox captare locos et tempora coepimus ambo
atque superciliis luminibusque loqui,
fallere sollicitos, suspensos ponere gressus
et tota nullo currere nocte sono.
nec longum: genetrix furtivum sensit amorem
et medicare parans vulnera vulneribus
increpitat caeditque: foventur caedibus ignes,
ut solet adiecto crescere flamma rogo.
concipiunt geminum flagrantia corda furorem
et sic permixto saevit amore dolor.
tunc me visceribus per totum quaerit anhelis,
emptum suppliciis quem putat esse suis,
nec memorare pudet turpesque revolvere vestes:
immo etiam gaudens imputat illa mihi.
‘pro te susceptos iuvat’ inquit ‘ferre dolores:
tu pretium tanti dulce cruoris eris.
sit modo certa fides atque inconcussa voluntas:
quae nihil imminuit passio, nulla fuit.’
his egomet stimulis angebar semper et ardens
languebam, nec spes ulla salutis erat.
prodere non ausus carpebar vulnere muto,
set stupor et macies vocis habebat opus.
hic mihi magnarum scrutator maxime rerum,
solus, Boëti, fers miseratus opem.
nam cum me curis intentum saepe videres
nec posses causas noscere tristitiae,
tandem prospiciens tali me peste teneri
mitibus alloquiis pandere clausa iubes:
‘dicito, et unde novo correptus carperis aestu?
dicito, et edicti sume doloris opem.
non intellecti nulla est curatio morbi,
et magis inclusis ignibus antra fremunt.’
dum pudor est tam foeda loqui vitiumque fateri,
agnovit taciti conscia signa mali.
mox ait: ‘occultae satis est res prodita causae.
pone metum: veniam vis tibi tanta dabit.’
prostratus pedibus verecunda silentia rupi
cum lacrimis referens ordine cuncta suo.
‘fare’ ait ‘an placitae potiaris munere formae.’
respondi ‘pietas talia velle fugit.’
solvitur in risum exclamans ‘pro mira voluntas!
castus amor Veneris dicito quando fuit?
parcere dilectae iuvenis desiste puellae:
impius hic fueris, si pius esse velis.
unguibus et morsu
teneres pascuntur amores,
vulnera non refugit res magis apta plagae.’
interea donis permulcet corda parentum
et pretio faciles in mea vota trahit.
auri caecus amor nativum vincit amorem:
coeperunt natae crimen amare suae.
dant vitiis furtisque locum, dant iungere dextras
et totum ludo concelebrare diem.
permissum fit vile nefas, fit languidus ardor:
vicerunt morbum languida corda suum.
illa nihil quaesita videns procedere, causam
odit et illaeso corpore tristis abit.
proieci vanas sanato pectore curas
et subito didici quam miser ante fui.
‘salve sancta’ inquam ‘semperque intacta maneto
virginitas: per me plena pudoris eris.’
quae postquam perlata viro sunt omnia tanto
meque videt fluctus exuperasse meos,
‘macte’ inquit ‘iuvenis, proprii dominator amoris,
et de contemptu sume trophaea tuo.
arma tibi Veneris cedantque Cupidinis arcus,
cedat et armipotens ipsa Minerva tibi.’
sic mihi peccandi studium permissa potestas
abstulit atque ipsum talia velle fugit.
ingrati tristes pariter discedimus ambo:
discidii ratio tota pudica fuit.
|