XXVII. De cane vetulo

Armavit natura canem pede, dente, iuventa.
Hinc levis, hinc mordax, fortis et inde fuit.
Tot bona furatur senium, nam robore privat
Corpus, dente genas, et levitate pedes.
Hic leporem prendit, fauces lepus exit inhermes.
Elumbem domini verberat ira canem.
Reddit verba canis: Dum me pia pertulit etas,
Nulla meum potuit fallere preda pedem.
Defendit senii culpam laus ampla iuvente.
Pro sene qui cecidit, facta priora vigent.
Nullus amor durat, nisi fructus servet amorem.
Quilibet est tanti, munera quanta facit.
Magnus eram, dum magna dedi. nunc muscidus annis
Vileo, de veteri mencio nulla bono.
Si laudas quod eram, quod sum culpare protervum est.
Si iuvenem recipis, pellere turpe senem est.
Se misere servire sciat, qui servit iniquo.
Parcere subiectis nescit iniquus homo.