XLVIII. De viro et uxore

Dum vir et uxor amant, uxorem privat amato
Parca viro, nec eam privat amore viri.
Coniugis amplectens tumulum pro coniuge vexat
Ungue genas, oculos fletibus, ora sono.
Hanc iuvat ipse dolor, nequit hac de sede revelli
Grandine seu tenebris seu prece sive minis.
Ecce reum dampnat iudex, crux horrida punit.
In cruce custodit tempore noctis eques.
Hic sitit, ad tumulum vocat hunc et clamor et ignis,
Orat aque munus. hec dat et ille bibit.
Egrum nectareis audet cor inungere verbis,
Hunc vocat ad primum cura timoris opus.
Sed redit et dulces monitus intexat amaro
Cordi. victa subit castra doloris amor.
Vir metuens furi furem, suspendia furis
Visit, sed viduam tactus amore petit.
Hanc ligat amplexu fructumque ligurit amoris.
Hinc redit ad furem, sed loca fure carent.
Hic dolet, hoc questu dolor hic instigat amicam:
Non bene servato fure, timore premor.
Rex michi servandum dederat, me regius ensis
Terret, et extorrem me iubet esse timor."
Hec ait: Inveni, que spem tibi suscitet, artem.
Vir meus inplebit in cruce furis honus.
Ipsa viri bustum reserat, pro fure cathenat
Ipsa virum, restem subligat ipsa viro.
Huic merito succumbit eques. succumbit amori
Illa novo, ligat hos firmus amore thorus.
Sola premit vivosque metu penaque sepultos
Femina. femineum nil bene finit opus.