XII. De mure urbano et rustico

Rusticus urbanum mus murem suscipit ede,
Commodat ad mensam, mensaque mente minor.
In mensa tenui satis est inmensa voluntas.
Nobilitat viles frons generosa dapes.
Facto fine cibis urbanum rusticus audit.
Urbani socius tendit in urbis opes.
Ecce penu subeunt, inservit amicus amico,
Invigilat mense, fercula mensa gerit.
Emendat conditque cibos clemencia vultus,
Convivam saciat plus dape frontis honor.
Ecce sere clavis immurmurat, hostia latrant.
Ambo timent, fugiunt ambo, nec ambo latent.
Hic latet, hic latebras cursu mendicat inepto.
Assuitur muro reptile muris honus.
Blanda penu clauso parcit fortuna timori.
Ille tamen febrit, teste tremore timet.
Exit qui latuit, timidum sic lenit amicum:
Gaude, carpe cibos, hec sapit esca favum.
Fatur qui timuit: Latet hoc in melle venenum,
Fellitumque metu non puto dulce bonum.
Quam timor obnubit, non est sincera voluptas.
Non est sollicito dulcis in ore favus.
Rodere malo fabam, quam cura perpete rodi,
Degenerare cibos cura diurna facit.
Hijs opibus gaude, qui gaudes turbine mentis.
Pauperiem ditet pax opulenta michi.
Hec bona solus habe, que sunt tibi dulcia soli.
Det precium dapibus vita quieta meis.
Finit verba, redit. preponit tuta timendis,
Et quia summa timet, tucius ima petit.
Pauperies si leta venit, tutissima res est.
Tristior inmensas pauperat usus opes.