XXX. De rustico et angue

Rustica mensa diu nutritum noverat anguem.
Humanam potuit anguis amare manum,
Gracia longa viri subitam mutatur in iram,
Ira per anguineum dirigit arma caput.
Vulneris auctor eget, se vulnere credit egenum.
Angui pro venia supplicat. anguis ait:
Non ero securus, dum sit tibi tanta securis,
Dum cutis hec memorat vulnera scripta sibi.
Qui me lesit, item ledet, si ledere possit.
Expedit infido non iterare fidem.
Sed si te piguit sceleris, scelus omne remitto.
Nam gemitus veniam vulnere cordis emit.
Qui primo nocuit, vult posse nocere secundo.
Que dedit infidus mella, venena puto.