Carmina LI-LV

LI.

Quid hoc negoti est quave suspicer causa
Venire in hortum plurimos meum fures,
Cum quisquis in nos incidit luat poenas
Et usque curvos excavetur ad lumbos?
Non ficus hic est praeferenda vicinae
Uvaeque quales flava legit Arete.
Non mala truncis adserenda Picenis
Pirumque tanto quod periculo captes,
Magisque cera luteum nova prunum
Sorbumve ventres lubricos moraturum.
Praesigne rami nec mei ferunt morum
Nucemve longam quam vocant Abellanam,
Amygdalumve flore purpurae fulgens.
Non brassicarum ferre glorior caules
Betasve quantas hortus educat nullus,
Crescensve semper in suum caput porrum.
Nec seminosas ad cucurbitas quemquam
Ad ocimumve cucumeresque humi fusos
Venire credo, sessilesque lactucas
Acresque cepas aliumque furatum,
Nec ut salaces nocte tollat erucas
Mentamque olentem cum salubribus rutis.
Quae cuncta quamvis nostro habemus in saepto,
Non pauciora proximi ferunt horti.
Quibus relictis in mihi laboratum
Locum venitis, improbissimi fures:
Nimirum apertam convolatis ad poenam,
Et vos ad ipsum quod minamur invitat.

LII.

Heus tu, non bene qui manum rapacem
Mandato mihi contines ab horto,
Iam primum stator hic libidinosus
Alternis et eundo et exeundo
Porta te faciet patentiorem.
Accedent duo, qui latus tuentur,
Pulchre pensilibus peculiati;
Qui cum te male foderint iacentem,
Ad pratum veniet salax asellus
Et nil deterius mutuniatus.
Quare, qui sapiet malum cavebit,
Cum tantum sciat esse mentularum.

LIII.

Contentus modico Bacchus solet esse racemo,
Cum capiant alti vix cita musta lacus,
Magnaque fecundis cum messibus area desit,
In Cereris crines una corona datur.
Tu quoque, dive minor, maiorum exempla secutus,
Quamvis pauca damus, consule poma boni.

LIV.

CD si scribas temonemque insuper addas,
Qui medium vult te scindere pictus erit.

LV.

Credere quis possit? Falcem quoque -turpe fateri-
De digitis fures subripuere meis.
Nec movet amissi tam me iactura pudorque,
Quam praebent iustos altera tela metus:
Quae si perdidero, patria mutabor, et olim
Ille tuus civis, Lampsace, Gallus ero.