Carmina LXI-LXV

LXI.

Quid frustra quereris, colone, mecum,
Quod quondam bene fructuosa malus
Autumnis sterilis duobus adstem?
Non me praegravat, ut putas senectus,
Nec sum grandine verberata dura,
Nec gemmas modo germine exeuntes
Seri frigoris ustulavit aura,
Nec venti pluviaeve siccitasve,
Quod de se quererer, malum dederunt;
Non sturnus mihi graculusve raptor
Aut cornix anus aut aquosus anser
Aut corvus nocuit siticulosus:
Sed quod carmina pessimi poetae
Ramis sustineo laboriosis.

LXII.

Securi dormite canes, custodiet hortum
Cum sibi dilecta Sirius Erigone.

LXIII

Parum est quod, hic ut fiximus semel sedem,
Agente terra per caniculam rimas
Siticulosam sustinemus aestatem;
Parum quod imos perfluunt sinus imbres
Et in capillos grandines cadunt nostros
Rigetque dura barba vincta crystallo;
Parum quod acta sub laboribus luce
Parem diebus pervigil traho noctem.
Huc adde quod me fuste de rudi vilem
Manus sine arte rusticae dolaverunt
Interque cunctos ultimum deos numen
Cucurbitarum ligneus vocor custos.
Accedit istis impudentiae signum,
Libidinoso tenta pyramis nervo.
Ad hoc puella -paene nomen adieci-
Solet venire cum suo fututore,
Quae tot figuris, quot Philaenis enarrat,
Novisque fictis pruriosa discedit

LXIV.

Quidam mollior anseris medulla
Furatum venit huc amore poenae:
Furetur licet usque, non videbo.

LXV.

Hic tibi qui rostro crescentia lilia mersit,
Caeditur e tepida victima porcus hara.
Ne tamen exanimum facias pecus omne, Priape,
Horti sit, facias, ianua clausa tui.